కూడలి చెట్టు

నల్లగొండ రమేష్ గారు నాటిన విత్తనం మొలకెత్తి,47 శాఖలుగా విస్తరించి (స్త్రీ శక్తి, ప్రకృతి, పెదవాగు, ప్రేమ, మానవ సంబంధాలు మొదలైన)ఒక్కో శాఖపై ఒక్కో రంగు పుష్పాలతో, తీయని పరిమళాలను వెదజల్లుతూ ‘కూడలిచెట్టు’గా సాహితీ అభిమానులను అలరించింది.

‘మన చెలిమి చెట్టుకు లేదు శిశిరం
మన మమతలకు లేదు ఏ దూరం
మనది ఆత్మీయమైన సమరం
మనది ఆనందాల తీరం ‘ (వసంతమే నిరంతరం) అంటూ చిగురేసిన చెలిమి చెట్టుపై వసంతగీతాన్నాలపించే స్నేహశీలి.

‘రొదల రొంపి కాంక్రీట్ పొదల హంపి
బందులకు ఇబ్బందులకు కేరాఫ్
సిటీ లైఫ్ నిజమైన పిటీ లైఫ్’ అంటూ సాగిన వీరి (మహానగరం)
ట్రాఫిక్ పద్మవ్యూహాలు, వాహనాల రణగొణ ధ్వనులు వీరికి సుతరామూ గిట్టవనే విషయాన్ని
ఎంత స్పష్టంగా తెలియజేస్తుందో ప్రకృతి రమణీయతను,
పల్లె జీవనాన్ని వీరు అంతగా ప్రేమిస్తారన్న విషయాన్ని కూడా (ఒక తోవ)అనే కవిత తెలియజేస్తుంది.

‘రామప్ప గుడి నాట్యమదనిక శిల్ప లావణ్యం బలాదూరయ్యే తోవ ‘

ఎంత గొప్ప భావసంపద!
ఎంత చక్కని పోహళింపు!

తాను ప్రయాణిస్తున్న తోవలో నాట్యమదనిక శిల్పలావణ్యాన్ని చూడటం ( ప్రస్తావన దారి మళ్లుతోందని భావింపక,పాఠకులు కాస్త క్షమించగలిగితే… ఇంత అద్భుతమైన ఉపమానం చూడగానే ఒక్కసారిగా
‘పరమేశుని జడలోన చామంతివి నీలిమేఘాల తేలేటి పూబంతివి ‘ అనే పాట నా మదిలో స్ఫురించింది. ఆ ఉపమానం ఎంత అద్భుతంగా ఉందో ఇది కూడా అంతే అద్భుతంగా ఉందని చెప్పడానికి మాత్రమే ఈ ప్రస్తావన తీసుకొచ్చాను.) రాళ్లలో జవరాళ్లను చూడటం(కదిలిన రాళ్లు) వీరిలోని భావుకతను తెలియజేస్తాయి.

‘అరకు అందాలు దిగదుడుపైన దోవలోకి నా బైకుతో నా ప్రయాణం ఆరంభం అవ్వగానే ఒక పులకరింత అలలా లోలో తనువంతా అల్లుకుంది ‘

‘ పెదవాగు ‘ లేని వీరి కవిత్వాన్ని చూడలేం. పెదవాగును ఎంతగా ఇష్టపడతారో ఆకుపచ్చని అందాల నడుమ సాగే తమ బైకు ప్రయాణాన్ని కూడా అంతే ఇష్టపడతారనే విషయం పాఠకులకు చాలాసార్లు అవగతమ వుతుంది.

‘వాగు వంపుల వయ్యారపు నడకలు గవ్వలు గువ్వలు అలలు గాలి వలలు
ఇటు తీరం అందం…. అటు పెదవాగు హోరందం(చానకాలం తర్వాత) అంటూ పెదవాగు అందాలపై తమ భావాల వంతెనను నిర్మిస్తారు.

‘తన బతుకొక వెలుగు చూడని కృష్ణ బిలం
తనకు కలిసి రాలేదు పాడుకాలం
ఐనా
కష్టానికి ఎదురీదిన తీరుకు ఒక సలాం (ఒంటరిగా)’
నాలుగు వైపులా చీకటి ఆవరించిన ఒక స్త్రీ జీవితాన్ని ,
విధి ఆడిన వికృతకేళిలో సర్వం కోల్పోయిన ఓ నిస్సహాయురాలి దీనస్థితిని
‘బాధల రేపల్లె రాధమ్మ
అశోకవనంలో శోకిస్తున్న సీతమ్మ ‘అంటూ
హృద్యంగా వర్ణిస్తూనే,
‘కష్టాల కన్నీళ్లను ఎదిరిస్తున్న మనోరథం ఆమెది
జీవన సమరంలో జవసత్వాలున్న సుప్తచేతనం ఆమెది ‘అంటూ ‘అశోక వనంలో సీతమ్మ ‘అనే కవితలో శూన్యం నుండి కొత్త అడుగులేసే సంకల్పశక్తిని బలంగా నినదించారు.

‘ప్రగతి రఫెల్ లాగా దూసుకెళ్తుంటే
పేదరికం వానపాము లాగా సాగుతుంది'(ఆమె నడిచి వెళుతుంటే) అనడం
సంక్షేమ పథకాలు సామాన్యుడికి చేరడం లేదనే విషయాన్ని గురి చూసి వదిలారు.

‘రాబడికి మించింది అప్పు
తెలియక చేసిందీ తప్పు
జీవితాన్ని ముంచు అప్పోక ఊబి
నిరాశ దాని నాభి (ఆమె కంటిలో సముద్రమే బొట్టు) ‘ అంటూ మబ్బుల్లో నీళ్లు చూసి ముంత ఒ లకబోసుకునే మనస్తత్వాలకు చురకలంటించారు.

‘బహుసుందర బహుళ అంతస్తుల భవనాలు
అయితే నేమి నిమిషంలో నిలువునా శిథిలాలు (మరు భూమి) ‘ అంటూ యుద్ధం సృష్టించే వినాశనాన్ని కళ్ళకు కట్టినట్లు చూపించడం

‘రాయబారాలకు గ్రహణం పట్టిన వేళ
రాక్షస రాజకీయాలకు ఆగ్రహం పుట్టిన వేళ
పొగల్జిమ్ముతున్నవి సెగల నల్లని బూడిద కుప్పలు
పగల్జిమ్ముతున్నవి నాయకుల కద న ప్రకటనల గొప్పలు ‘
అంటూ (మరుభూమి )
యుద్ధం జనజీవనాన్ని ఛిద్రం చేసిన తీరును హృద్యంగా వర్ణించడమే గాకుండా, యుద్ధాలకు స్వస్తి పలకాలనీ,విశ్వమానవ సౌభ్రాతృత్వానికి చేతులు కలపాలనే శాంతికాముకుడు.

‘పొలమంతా నిండింది వాననీరు
కర్షకుడి కంట కట్ట తెగింది కన్నీరు’

‘ఆశలన్నీ ఆవిరి
ఊసులన్నీ హుష్ కాకి’
(సముద్రమంత దుఃఖం)
అంటూ అన్నదాత జీవితం ప్రకృతితో ముడివడిన విధానాన్ని ఆర్తిగా అల్లారు.

‘నా స్వేదం చిందించి మీకు కడుపు నింపే అమ్మను నేను
మరి నేను ఆకలికి అలమటిస్తున్నానెందుకో ‘(రైతు ధ్వజం) అంటూ దీపం కింది చీకటి వంటి అన్నదాత జీవితాన్ని బరువుగా పలికించారు.

‘పనే దైవం తనకి
కులంలో ఒక రజిత వెలుగు తన ఉనికి’

‘రక్తం కరిగించితే చెంగిలించిన తప్తలోహం
శ్రమించిన స్వర్ణకాల క్షణాలింకా ఎరుకే నాకు ‘అంటూ ఒక స్వర్ణకారుడి జీవితంలోని సాదక బాధకాలనీ, కుటుంబ పోషణకై ఒక తండ్రి చేసే పోరాటానికి(మా నాన్న) అద్దం పట్టారు.

‘ఆశల ఆవలి తీరాలగుండా ఊరేగే బాటసారులం మనం
లోకమంతా మాదే శోకమంతా మాదే(సూర్యులం)’
కవి ఎంత సామాజిక స్పృహ కలిగి ఉంటాడో, “రవిగాంచని చోటు కవి గాంచున్” అని ఏ హృదయంలో ఏ వేదన ఉన్నా, అందులోకి పరకాయ ప్రవేశం చేయగలిగే శక్తి కవికే సాధ్యమనీ, అప్పుడే పదునైన కవిత్వం కాగితం పైకె క్కగలుగుతుందని చెప్పారు.

ప్రకృతి అందాలకు పరవశిస్తూ, దహేగాం తోవలో సాగే వీరి బైక్ ప్రయాణంలో ఏ కారణం వల్లనైనా మనసు స్విచ్ ఆఫ్ అయితే, ‘యూటర్న్ ‘ తీసుకుని వెండి వెన్నెల జల్లుల్లో హారతి పట్టిన ఆడబిడ్డ (కూడలి చెట్టు) చెంత మనసుని రీఛార్జ్ చేసుకుని, ఎదనిండా కొత్త ఊపిరి నింపుకొని, వారి అందమైన భావాలకు అరుణిమ కాంతులను, ధవళిమ వెలుగులను జతకూర్చి, వసంతవిపినపు సోయగాలతో మరో కవితాసంపుటిని సాహితీ అభిమానులకు అందించడానికి సమాయత్తం కావాలని ఆకాంక్షిస్తూ, అభినందిస్తూ…….