జీవన మాధుర్యం

5 వ భాగం

వసంత కూతురు పెళ్లికి వచ్చి అపర్ణ చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలను అన్ని మననం చేసుకుంటూ పెళ్లిలో ఎంజాయ్ చేస్తూ సుదత్తలు కలవడానికి అపర్ణ తన పుట్టి పెరిగిన ఇంటికి వెళుతుంది.. కథలోకి వెళ్దాం.

” అత్తా! అక్కడ మోరిలో నుండి పాము కనబడుతుంది” అన్నది అపర్ణ భయంగా.

మెల్లిగా వంగి చూసింది సుధ…

” నువ్వు భయపడకు అది పాము కాదు.కప్ప తల బయటకు పెట్టింది .అయినా ఇక్కడ పాములు రావడం కూడా సహజమేలే, చిన్నప్పుడు మనం ఎన్ని పాములను చూడలేదు” అన్నది సుధ.

” భయమేస్తుంది అత్తా! ఇంతకీ అది కప్పనేనా? “అని అడిగింది.

” అవును కప్పనే” అని ఒక కర్రతో కప్పను అలా నెట్టేసి చేతులు కడుక్కొని వచ్చింది సుధ.

మళ్లీ ఇద్దరూ మనసాలలో వచ్చి కూర్చున్నారు. ఇంతలో తలుపు చప్పుడు అయ్యింది.

” ఈ టైంలో ఎవరు వచ్చారబ్బా?” అంటూ వెళ్లి బయట తలుపు తీసింది సుధ.

” ఓ మీరా వేణు! రండి లోపలికి” అని పిలిచింది.

ఎవరు వచ్చారో అపర్ణ కు అర్థం కాలేదు..

అతను లోపలికి వచ్చాక కుర్చీ చూపించి కూర్చోమని చెప్పింది సుధ.

వేణు వచ్చి కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. అప్పటికే లేచిన అపర్ణ మరో కుర్చీలో కూర్చుంది. సుధ కూడా కూర్చొని,

” వేణు! ఈమె నా మేనకోడలు అపర్ణ.

అపర్ణ !ఇతను వేణు అని ఎమ్మెల్యే గారి అబ్బాయి. ఇతను కూడా రాజకీయాల్లో చాలా యాక్టివ్ గా ఉంటారు. బిజినెస్ లు కూడా ఉన్నాయి.

అయినా మీరిద్దరూ ఒకరికొకరు తెలిసి ఉండాలని నేను అనుకుంటున్నాను. ఎందుకంటే ఇంచుమించు మీ వయసు ఒకటే! స్కూల్లో ఏమైనా పరిచయం ఉందేమో మీకు” అని చెప్పింది సుధ.

అపర్ణను చూసిన వేణు ఒక్కసారి షాక్ అయ్యాడు.

“అపర్ణను ఎన్ని రోజులకి చూస్తున్నాను. అసలు నన్ను గుర్తు పట్టిందా”?అనుకున్నాడు.

అపర్ణ కూడా వేణుని చూసి ఆశ్చర్యపోయింది. “ఎన్ని రోజులకి చూసాను అతన్ని. నన్ను గుర్తుపట్టాడా” అని అనుకున్నది.

ఇద్దరూ ఒకేసారి అన్నారు.

” అవును మేమిద్దరం ఒకే క్లాసు” అన్నారు.

“అయితే మీరు మాట్లాడుకొండి. నేను వేణుకి కాఫీ తీసుకొని వస్తాను” అని అన్నది సుధ.

“ఈ సమయంలో కాఫీ వద్దు ,ఏమీ వద్దు. మీరు కూర్చోండి” అన్నాడు వేణు..

” మీరు చాలామంది విద్యార్థులకు ఉచితంగా చదువు నేర్పించడం మాకు తెలుసు. నేను కూడా ఎన్నో రోజుల నుండి మిమ్మల్ని చూస్తున్నానమ్మా. అయితే మా నాన్నగారు మా స్కూల్లో మిమ్మల్ని టీచరుగా చేస్తారా? అడిగారు .దానికి మీరు ఒప్పుకుంటే మీరు తొందరలోనే జాయిన్ కావచ్చు. మీకు ఒక వ్యాపకం లాగా ఉంటుంది. నేను అందుకనే ఈ సమయంలో వచ్చానమ్మా” అన్నాడు వేణు.

” నిజమా? నాకు చాలా సంతోషంగా ఉంది. ఊరికే ఉండడం నాకు ఇష్టం లేక, ఎవరైనా పిల్లలు వస్తే వాళ్లకి క్లాసులు తీసుకుంటున్నాను. ఇలా నాకు ఒక ఉద్యోగం ఇచ్చారంటే నాకు ఇంకా సంతోషంగా ఉంది. తప్పకుండా నేను ఈ ఉద్యోగం చేస్తాను థాంక్యూ వేణు” అన్నది సుధ.

సుధ లేచి కిచెన్ లోకి వెళ్ళింది.

అప్పుడే వేణు అడిగాడు.

“అపర్ణా!ఎలా ఉన్నావ్ నేను గుర్తున్నానా” అన్నాడు.

” నిన్నెలా మరిచిపోతాను వేణు. ప్రతిరోజు గుర్తొస్తావు. కానీ ఈరోజు ఇక్కడ నిన్ను కలుస్తానని ఊహించలేదు” అన్నది అపర్ణ.

“నిన్ను కలవాలని చాలా ప్రయత్నాలు చేశాను. కానీ నువ్వు ఎక్కడున్నావో నాకు తెలియలేదు. మన ఫ్రెండ్స్ అందరినీ అడిగాను. వాళ్లు కూడా సరిగా చెప్పలేదు అన్నాడు వేణు.

ఇంతలో సుధ జ్యూస్ తీసుకుని వచ్చింది.

” జ్యూస్ తాగు వేణు” అని చేతికి ఇచ్చింది.

కాసేపు ముగ్గురు మాట్లాడుకున్నారు. ఇంతలో సుధ మొబైల్ కి కాల్ వచ్చింది.

“ఒక్క నిమిషం” అంటూ సుధ లోపలికి వెళ్ళింది.

వేణూ! నేను ఇంకో రెండు రోజులు ఇక్కడ ఉంటాను. ఒకసారి నన్ను కలుస్తావా?నేను వసంత వాళ్ళ అమ్మాయి పెళ్లికి వచ్చాను” అని చెప్పింది.

“నాకు కూడా వసంత ఇన్విటేషన్ ఇచ్చింది. నేను పెళ్లికి వస్తాను. అక్కడ కలుద్దాం” అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.

వంటింట్లో నుండి బయటకు వచ్చిన సుధ, అపర్ణను అడిగింది.

” అప్పూ! వేణు నీకు పరిచయం కదా! అప్పట్లో ఒకటి రెండుసార్లు ఇతని గురించి చెప్పావు. నాకు లైట్ గా గుర్తుంది” అన్నది సుధ.

” అవును సుధత్తా! పరిచయం ఏమీ లేదు. కానీ ఇద్దరం ఒకటే క్లాస్ .నేనంటే అతనికి చాలా ఇష్టం ఉండేది. ఆ వయసులో ఆ ఇష్టాలు ఏం తెలియవు కదా? నాకు కూడా అతనంటే ఒక విధమైన ఇష్టం ఉండేది. చిన్న వయసులో దానికి పేరు ఏం పెట్టలేము. కానీ ఒకరిని ఒకరు కళ్ళతో మాత్రమే చూసుకున్నాము. నేను ఎక్కడికి వెళ్లినా నా వెనకాల నీడలా వచ్చాడు తప్ప, ఎప్పుడూ నన్ను ఇబ్బంది పెట్టలేదు” అన్నది అపర్ణ.

” సరే చాలా రాత్రి అయింది పడుకో. నువ్వు మళ్ళీ రేపు వసంత ఇంటికి వెళ్లాలి కదా” అన్నది సుధ..

ఇద్దరూ అట్లా హాల్లో పడుకున్నారు.

సుధ వెంటనే నిద్రపోయింది. కానీ అపర్ణకు అసలు నిద్ర రాలేదు. తన చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలన్నీ ఒక్కొక్కటి కళ్ళ ముందు కదలాడుతున్నాయి. అందులో తను పుట్టి పెరిగింది ఈఇంట్లోనే. ఆ చిన్నప్పటి మట్టి వాసన ముక్కుపుటాలకు తగిలి ఎంతో ఆహ్లాదపరుస్తున్నాయి. గతంలోకి వెళ్లిపోయింది అపర్ణ.

అపర్ణ చిన్నప్పుడు ఆ ఇల్లు మట్టి నేల ఉండేది. పనిమనిషి బాలమ్మ వారానికి ఒకసారి ఎర్రమట్టి పేడ కలిపి చక్కగా అలికేది. అలికిన ఇంట్లో నాయనమ్మ, సుద్ధతో ముగ్గులు వేసేది .కాస్త నాయనమ్మ చేతకాకుండా అయిన తర్వాత, మెంచు రుబ్బి దానిలో చిన్న బట్ట ముక్కను ముంచి, దానితో రకరకాల ముగ్గులను వేసుకునే వాళ్ళు. ఎక్కువగా ఇంటిని అలంకరించడంలో నైపుణ్యం సుధదే.

ఉదయమే ఇంట్లో అంతా హడావుడిగా ఉండేది. ఇటు అపర్ణ తండ్రి దక్షిణామూర్తి ఆఫీసుకు వెళ్లాలి. పిల్లలు స్కూల్లోకి వెళ్లాలి. ఇంట్లో మడి, ఆచారం ,పూజలు వెరసి సందడిగా ఉండేది.

సుధ పిల్లలందరినీ లేపి, స్నానాలు చేయించి, చక్కగా తల దువ్వేది.తర్వాత తను స్నానం చేసి, పెరట్లో పూలు కోసుకొని వచ్చి, దేవుడి గదిలో పెట్టి, తర్వాత రాత్రి మిగిలిన అన్నం లో చింతకాయ పచ్చడి, నెయ్యి కలిపి అన్నయ్య పిల్లలకు తినిపించి, తాను తినేది.

దక్షిణామూర్తి గారు దేవుడి గదిలో కూర్చుని, అనుష్టానము ,పూజ చేసుకునేవారు. తల్లి అన్నపూర్ణమ్మ దేవుడి మహా నైవేద్యంకు సిద్ధం చేసేది. అపర్ణ తల్లి అత్తగారికి వంటలో సహాయం చేస్తూ, భర్తకు కావలసినవి చూస్తూ, ఇంటిలోని పనులన్నీ చక్కబెడుతూ ఉండేది. అప్పటి పనులు మామూలుగా ఉండేవా? మడి నీళ్ళు బావిలో నుండి తోడి పెట్టడం, స్నానాలకి గోళాల్లో నీళ్ళు నింపడం, మొక్కల సంరక్షణ, వ్యవసాయం పనులు , వచ్చి పోయే అతిధులు ఒకటేమిటి ఇవన్నీ చూసుకోవడం సుమతి వంతు అయ్యేది.

దక్షిణామూర్తి నలుగురు పిల్లల బాధ్యత అంతా చెల్లె సుధనే తీసుకునేది. సుధ హైస్కూల్ లో ఉన్నప్పుడు, ఈ పిల్లలు ప్రైమరీ స్కూల్లో ఉండేవాళ్లు. వీరిని స్కూలుకు పంపించి, తాను హై స్కూల్ కి వెళ్ళేది సుధ.

అంతేకాదు చక్కగా చదువుకునేది. తను చదువుకోవడమే కాకుండా, ఇంటికి వచ్చాక అన్నయ్య పిల్లలతో హోంవర్క్ చేయించడం, వాళ్లకు రాని లెక్కలను చెప్పడం, ఇవన్నీ ఇష్టంగా చేసేది. వారితో కలిసి ఎన్నో ఆటలాడేది. ఇలాఅందరితో సన్నిహితంగా మెలిగేది సుధ.

ఎవరికి ఏ అవసరం వచ్చినా..
“సుధా”అంటూ పిలిచే వాళ్ళు.

ఇవన్నీ కాకుండా చూడ చక్కని తీరు సుధది.
బారుగా తీరైన జడ .లక్ష్మీ కళ ఉట్టిపడే వర్చస్సు, చక్కని లంగా వోణీలో ఎంతో అందంగా ఉండేది.

“ఒరేయ్ దక్షిణామూర్తి! నీ చెల్లెలు రూపమే కాకుండా, గుణంలో కూడా అందమైనదే రా! ఎవరు చేసుకుంటారో కానీ వాళ్ళింట్లో దీపమై వెలుగుతుంది” అని దక్షిణామూర్తితో అనేవాళ్లు.

దక్షిణామూర్తికి కూడా చెల్లెలు అంటే చాలా ఇష్టం.

ఇంటికి ఎవరు వచ్చినా, ముందుగా మంచినీళ్లు ఇచ్చి పలకరించి వెళ్ళేది. చిన్నవయసులో ఎంతో పరిణీతి కలిగినట్లు ఉండేది. తండ్రి చిన్నప్పుడే చనిపోవడం వల్ల ,తల్లి అన్నల పెంపకంలోనే పెరిగింది. వదినకు తలలో నాలుక లాగా ఉండేది.

ఇలా సుధలో అన్నీ మంచి లక్షణాలే.

పదవ తరగతి పరీక్షలు రాసిన సుధ. ఊళ్లో జరిగే సీతా రాముల కల్యాణానికి, అన్నయ్య పిల్లలతో కలిసి వెళ్ళింది.

తొమ్మిది రోజుల ఉత్సవాలకి తప్పక హాజరయ్యే వాళ్ళు. హరికథలు వింటూ, పూజా కార్యక్రమాలను చూస్తూ సీతారామ కళ్యాణం వీక్షించి ఇంటికి వచ్చేవాళ్ళు.

అలా ఒకరోజు గుడిలో కూర్చున్నప్పుడు, వారి బంధువుల కుటుంబం ఒకటి అక్కడికి వచ్చింది. వాళ్లు సుధను చూడటం, వాళ్లకు ఈ అమ్మాయి ఎంతో నచ్చి, ఇంటికి వచ్చి దక్షిణామూర్తి గారితో సంప్రదించడం జరిగింది.

బ్యాంకు లో ఉద్యోగం చేస్తున్న వాళ్ళ అబ్బాయికి సుధను ఇవ్వాలని కోరారు.

” ఇంత చిన్న వయసులో సుధకు పెళ్లి చేయాలని మేము అనుకోవడం లేదండి. సుధకు చదువులో ఆసక్తి ఉంది” అని చెప్పాడు దక్షిణామూర్తి.

” తాను ఎంత చదువుకుంటానంటే అంత మేము చదివిస్తాము. మీరు మాత్రం ఈ సంబంధం కాదన వద్దు” అంటూ వాళ్ళు ఎంతగానో ప్రాధేయపడ్డారు.

అక్కడే ఉన్న అన్నపూర్ణమ్మ..

“ఇంటికి వచ్చిన సంబంధాన్ని కాదనడం ఎందుకురా దక్షిణామూర్తి !మంచి సంబంధం పెళ్లి చేసేద్దాం రా” అని అన్నది.

అలా అనుకున్నదే ఆలస్యం, నిశ్చితార్థం, పెళ్లి అన్ని నెలలోపలే జరిగిపోయాయి. అలా సుధ అత్తవారింటికి వెళ్లిపోయిన తర్వాత, పిల్లలకి ఆమె లేని లోటు తెలిసి వచ్చింది. ఒక పిల్లలకే కాదు , ఇంట్లో అందరూ సుధను మిస్ అయిపోయారు.

కొన్ని రోజులు ఇంట్లో వస్తువులన్నీ స్తబ్దుగా తయారయ్యాయి .అసలు సుధ లేకుండా ఇల్లు గడుస్తుందా! అనిపించేది.

రాను, రాను అందరూ అలవాటు చేసుకున్నారు.

అపర్ణ అత్త సుధని అలా చూస్తూ ఉండి పోయింది.

” నిజంగా అత్త ఎంత మంచిది” అని అనుకుంది.

అలా సుధను చూస్తూ మళ్ళీ జ్ఞాపకాల్లోకి వెళ్ళిపోయింది అపర్ణ.

సుధ వెళ్ళిపోయాక, “సుధా! ఇది ఎక్కడ? సుధా ?అదెక్కడ? అనే సుధను పిలవడం. మళ్లీ సుధ లేదని ఒక్కసారిగా మౌనం దాల్చడం జరిగేది.

పిల్లలైతే పొద్దున లేవగానే సుధత్త ఇక్కడికి రా! నా బ్రష్ ఇవ్వు. నా బ్యాగ్ ఎక్కడ?” ఇలా అడిగేవాళ్ళు.

చాలా రోజులకు కానీ అందరికీ సుధ ఇంట్లో లేదనే నిజం అర్థమయింది.

సుధకు ఎక్కువగా అపర్ణతో చనువు ఉండేది. ఆమె వెళ్లిపోయిన తర్వాత అపర్ణ నిస్తేజంగా తయారైంది. ఆ వయసులో అదేంటో కూడా అర్థం కాలేదు అపర్ణకి.

ఉదయమే లేచి పెరటి గడపలో కూర్చునేది. పెరట్లో పూసిన మందారాలను, గన్నేరు పువ్వులను, చామంతి పువ్వులను చూస్తూ ఆలోచనల్లో పడేది. ప్రకృతి పట్ల ఆరాధన అప్పుడే ఏర్పడింది అపర్ణకి.

అపర్ణ అనుకునేది నేను కూడా సుధత్త లాగా అందరికీ అనుకూలంగా ఉండాలని ,అలా మెల్లగా సుధ తత్వం అంతా అపర్ణకి అలవడింది. కాకపోతే సుధకు ఉన్నంత సహనం అపర్ణకు లేదు. అనవసరంగా ఎవరైనా ఏదైనా అంటే చెడా మడా కడిగిపారేసేది. ఇంట్లో కూడా ముక్కుసూటి తత్వమే. తప్పు చేస్తే వెంటనే ఒప్పుకునేది. తప్పు చేయకుంటే మాత్రం ఎంత పెద్ద వాళ్ళనైనా ఎదిరించి మాట్లాడేది. తల్లి సుమతి ఎన్నోసార్లు చెప్పేది.
” అలా అందరితోనే పెళుసుగా మాట్లాడవద్దని”

” నేను తప్పు చేయనప్పుడు ఎందుకు మాట పడాలి” అని సమాధానం ఇచ్చేది అపర్ణ.

ప్రైమరీ స్కూల్ అయిపోయి హై స్కూల్ కి వెళ్లారు అపర్ణ మరియు అన్న తమ్ముడు చెల్లె.

చురుగ్గా ఉండే అపర్ణ అంటే అందరికీ ఇష్టమే. క్లాసులో పోటీ తత్వం ఉండేది. ఆ రోజుల్లో అమ్మాయిలు అంత ధైర్యంగా ఉండే వాళ్ళు కాదు. కానీ అపర్ణ ఎవరికి భయపడేది కాదు.

తరగతిలో ఏ ప్రశ్న టీచర్ అడిగినా, టక్కున లేచి జవాబు చెప్పేది. అబ్బాయిలకు ఇది నచ్చేది కాదు. కొంతమంది వాదనకు దిగేవాళ్లు. కానీ అపర్ణ డోంట్ కేర్ అన్నట్టుగానే ఉండేది.

ఒకరోజు సాంఘిక శాస్త్రం పీరియడ్లో ,సార్ చెప్తుంటే శ్రద్ధగా వింటుంది అపర్ణ. పాఠం చెప్తూ చెప్తూ సార్ ఏదో జోక్ చెప్పాడు. ఆ జోకు విన్న అపర్ణ పగలబడి నవ్వింది. అలా నవ్వుతూ పక్కకు తలతిప్పి చూసింది. చివరి బెంచ్ లో కూర్చున్న ఒక అబ్బాయి తదేకంగా తన్నే చూస్తున్నాడు. అప్పుడే బాల్యం దాటిన వయసు. మగ, ఆడ తేడాలు తెలుసుకుంటున్న తరుణం. ఒక్కసారిగా గుండెలయ తప్పినట్లు అయింది అపర్ణకి.

మళ్లీ అదేం తెలియనట్లుగా, పాఠం వింటూ మెల్లిగా పక్కకు తిరిగి చూసింది. ఆ అబ్బాయి అలాగే చూస్తున్నాడు. అపర్ణలో కలవరం మొదలయ్యింది.

” ఏంటి ఏదో కొత్తగా అనిపిస్తుంది ఈ రోజు నాకు” అని అనుకున్నది.

కానీ ఆ వైపే మళ్లీ మళ్లీ చూడాలని అనిపిస్తుంది. మనసుని నిగ్రహించుకొని, పాఠం వినడంలో నిమగ్నం అయిపోయింది అపర్ణ.

ఎప్పటిలాగే స్నేహితులతో కలిసి ఇంటికి బయలుదేరింది. అందరూ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ బయలుదేరారు. మధ్యలో ఎందుకో తల వెనక్కి తిప్పి చూస్తే, కొంచెం దూరంగా అనుసరిస్తూ వస్తున్నాడు ఆ అబ్బాయి. అతని పేరు వేణు.

“అతను వెళ్ళేది ఇంటికా? లేక నా కోసం తన వెనుక వస్తున్నాడా” అని అనుకున్నది అపర్ణ.

స్నేహితులకు ఎవరికి అనుమానం రాకుండా, అప్పుడప్పుడు వెనక్కి తిరిగి చూస్తుంది. ఇంకా కొంచెం దూరంలో తన ఇల్లు వస్తుందని ఒక సందు దగ్గర అతని నిలబడ్డాడు. అపర్ణ వెళ్లేంతవరకు అక్కడే నిలబడి, అతను సందులోకి వెళ్ళిపోయాడు.

అపర్ణకు అప్పుడు అర్థమయింది. అతని ఇల్లు ఆ సందులోనే అని, కానీ అతను ఎదురుచూస్తున్నది మాత్రం తన కోసమేనని పూర్తి క్లారిటీ వచ్చేసింది.

ఇంటికి వెళ్ళిందన్నమాటే కానీ, పదేపదే అతని చూపులు గుర్తొస్తున్నాయి. చురుగ్గా ఉన్న అతని కళ్ళు తనను వెంటాడుతున్నాయి. చదువు మీద కానీ, ఏ పని మీద కానీ మనసు నిమగ్నం చేయలేకపోయింది.

వెంటనే లేచి తనకు ఇంటి దగ్గర ఉన్న తన స్నేహితురాలు ఇంటికి వెళ్లిపోయింది .ఆమెనే సువర్ణ.

ఈ విషయం చెప్పాలని నోటి వరకు వచ్చింది అపర్ణకి. కానీ ఎటు పోయి ఎటు వస్తుందోనని, ఏమీ చెప్పలేదు. కాసేపు సువర్ణతో మాట్లాడి ఇంటికి వచ్చేసింది.

ఇలాంటివి ఏవి ఇంట్లో చెప్పకూడదు, అని ఒక నిర్ణయానికి వచ్చేసింది. మళ్ళీ తన చదువు ఆగిపోతుంది అని అనిపించింది. ఆ సమయంలోనే శ్యామ్ ఏడిపించడం, అతని మీద కంప్లైంట్ ఇవ్వడం జరిగిపోయాయి.
శాం పైన కంప్లైంట్ ఇవ్వగలిగింది కానీ వేణుని చూస్తే అలా అనిపించడం లేదు.

అతను ఏరోజు అపర్ణ ఇబ్బంది పెట్టలేదు. అతను చేసేదల్లా కళ్ళలో తన ఆరాధనను నింపుకొని చూడటం. కానీ ఆ వయసులో అవేమీ అర్థం కావు కదా! పరస్పర ఆకర్షణ మాత్రం ఉంటుంది కదా!

అపర్ణ కూడా పదవ తరగతికి వచ్చింది. అన్న కాలేజీ కోసం పట్నం వెళ్ళాడు. చెల్లెలు తమ్ముడు మాత్రం అదే స్కూల్లో తనతో పాటు చదువుకుంటున్నారు.

అపర్ణ తొమ్మిదవ తరగతి చదువుతున్నప్పుడు వేసవి సెలవులు వచ్చాయి. అప్పుడు సుధత్తతో వెళ్ళినట్టుగా తను కూడా చెల్లిని, తమ్ముడిని తీసుకుని గుడికి వెళ్ళేది.

ఉదయం గుడికి వెళ్తే ఎప్పుడో మధ్యాహ్నం ఇంటికి చేరి, భోజనం చేసేవాళ్లు .మళ్లీ సాయంత్రం కాగానే హరికథల సమయానికి గుడికి వెళ్లేవాళ్లు. ఈ నేపథ్యంలో అక్కడ అపర్ణకి వేణు కనిపించేవాడు.

ఒకరోజు హరికథ వింటూ కూర్చుంది. అలా తన్మయత్వంతో వింటున్న అపర్ణకు మనసులో ఏదో అలజడి మొదలైంది. చూపుల బాణాలు గుచ్చుకున్నట్లు అనిపించింది. వెంటనే పక్కకు తిరిగి కళ్ళెత్తి చూసింది.

వేణు అపర్ణను చూస్తూ దూరంగా నిలబడ్డాడు. అతను హరికథ వినడం లేదు. అపర్ణ కోసం మాత్రమే గుడికి వచ్చాడు. అలాగే చూసిన అపర్ణ చూపులు తిప్పుకొని హరికథ వినడానికి ప్రయత్నం చేసింది. కానీ ఈసారి ఆ ప్రయత్నం విఫలమైంది. ఎంతసేపటికి కాన్సన్ట్రేట్ చేయలేకపోయింది. తల్లితండ్రులు అందరూ గుడిలోనే ఉన్నారు .కానీ ఇంకా తనకు అక్కడ ఉండబుద్ధి కాలేదు. వెంటనే తమ్ముడుని తీసుకొని ఇంటికి బయలుదేరింది.

అక్కడంతా చీకటిగా ఉంది. అలా వెళ్తుంటే భయమేసింది. చుట్టూ తిరిగి చూసింది. అప్పటికే వీళ్ళని అనుసరిస్తున్నాడు వేణు.

మొదటిసారిగా అనుకుంది. “హమ్మయ్య వేణు వెనకాల వస్తున్నాడు ఇంకేం భయం లేదు” అని.అలా వీళ్లు వాళ్ళింటి సందు వెళ్లే వరకు అతను అలా నిలబడి చూస్తూనే ఉన్నాడు.

ఇలా ఒకరినొకరు చూసుకోవడమే తప్ప, కనీసం పలకరించుకోలేదు.

ఎండాకాలం సెలవులు అయ్యాక ,స్కూలుకు వెళ్లాలని అపర్ణకు ఉత్సాహంగా ఉన్నది. అప్పట్లో జూన్ రాగానే వర్షాలు పడేవి. బోరున కురుస్తున్న వర్షం. అపర్ణ పుస్తకాలు తీసుకొని స్కూలుకు వెళ్లడానికి బయలుదేరగానే, ఇంట్లో అందరూ

“ఈ వర్షంలో స్కూలుకి వెళ్తావా? మొదటి రోజులు ఎలాగు క్లాసులు కావు” అని అన్నారు.

కానీ, అపర్ణకు వేణుని చూడాలని ఉంది. అందుకని

“లేదమ్మా పదవ తరగతి కదా !మొదటి రోజు నుండి క్లాసెస్ తీసుకుంటామని చెప్పారు .తప్పకుండా వెళ్లాలి “అని జవాబుకు ఎదురు చూడకుండా వర్షంలో తడుస్తూ బయలుదేరింది.

అప్పటికే బయట నిలిచి ఉన్న సువర్ణను చూస్తూ.

“ఏంటే వర్షంలో నువ్వు వస్తావని అనుకోలేదు. అసలే తప్పించుకోవాలని చూస్తావు కదా”! అన్నది అపర్ణ సువర్ణను చూస్తూ..

” నువ్వు ఈరోజు స్కూలుకు వెళ్తావని నాకు తెలుసు. అయినా నువ్వు ఎందుకు వెళ్తున్నావో కూడా నాకు అర్థం అయింది లేవోయ్” అంటూ చిలిపిగా నవ్వింది సువర్ణ.

” నేను ఎందుకు వెళ్తున్నానో నీకేం తెలుసు?ఆపవే, ఎవరైనా చూస్తే నా చదువు గోవిందా” అన్నది.

” ముందైతే స్కూల్ కి వెళ్దాం పద !గొడుగు తెచ్చాను ఇద్దరం కలిసి వెళ్దాం” అని సువర్ణ గొడుగు పట్టింది.

ఇద్దరూ గబగబా నడుచుకుంటూ స్కూల్ కి వెళ్ళిపోయారు.

మొదటి పీరియడ్లో సైన్స్ సార్ వచ్చాడు.

అందర్నీ నవ్వుతూ పలకరించాడు.

” ఈసారి పదవ తరగతి అందరూ బాగా చదువుకోవాలి. తప్పకుండా పాస్ కావాలి” అని చెప్పాడు.

” బాగా చదువుకుంటాం సార్” అని ముక్తకంఠంతో అందరూ అరిచారు.

అపర్ణ క్లాస్ అంతా పరికించి చూసింది

“ఏంటి, వేణు కనపడటం లేదు. స్కూల్కు ఎందుకు రాలేదు!” అని మనసులో అనుకుంది.

పక్కనే కూర్చున్న సువర్ణ,

“ఇంకా రాలేదా”! అని అడిగింది.

మనసు ఎక్కడో ఉన్న అపర్ణ “అవును రాలేదు” అంటూ ఒక్కసారి సువర్ణ వైపు చూసి,

“ఏంటి రాలేదా అని అడిగావు ఎవరు?” అని అమాయకంగా అడిగింది.

” ఇంకా నా దగ్గర అమాయకంగా నటించకు అప్పూ! నువ్వు ఎవరి కొరకు ఎదురు చూస్తున్నావో నాకు తెలుసు. నేను ఎవరికీ చెప్పనులే! భయపడకు. కానీ నీ మనసు నాకు తెలియదా” అన్నది సువర్ణ.

సువర్ణను చూస్తూ అపర్ణ చిన్నగా నవ్వింది.

ఇంతలో వేణు క్లాస్ కి వచ్చాడు.

” ఏంటి మొదటి రోజే ఆలస్యంగా వచ్చావా”? అని అడిగాడు సార్

” చేతిలో పుస్తకాలు ఏవి” అని మళ్ళీ అడిగాడు.

“ముందు నన్ను క్లాసులోకి రానివ్వండి సార్ చెప్తాను” అన్నాడు వేణు నవ్వుతూ వినయంగా.

” సరే వచ్చి కూర్చో. ఇప్పుడు చెప్పు” అన్నాడు సార్.

” నేను ఇక్కడ టీసి తీసుకొని హైదరాబాద్ స్కూల్లో జాయిన్ అవుతున్నాను. అందుకని ఒకసారి అందరినీ కలిసి వెళ్దామని వచ్చాను” అని అన్నాడు వేణు.

ఒక్కసారిగా అపర్ణకి కళ్ళల్లోకి నీళ్లు వచ్చేసాయి .

“ఏంటి వేణు ఇక్కడ నుండి వెళ్ళిపోతాడా?” అని మనసులో అనుకొని మామూలుగా ఉండటానికి ప్రయత్నం చేసింది.

వేణు అపర్ణ వైపు చూస్తూనే ఉన్నాడు. కానీ అపర్ణ అతని వైపు ఒక్కసారి కూడా చూడలేదు. అతను ఎవరో తెలియనట్లుగానే ఏదో రాసుకుంటూ కూర్చుంది.

” అప్పూ! నీకోసం వేణు చూస్తున్నాడు ఒకసారి తలతిప్పి చూడు” అన్నది సువర్ణ మెల్లగా.

“వద్దు నేను చూడను” అంటూ తల పైకి కూడా ఎత్తకుండా కూర్చుంది అపర్ణ.

వేణు కాసేపు క్లాసులో కూర్చుని వెళ్లిపోయాడు.

కొన్ని రోజుల వరకు అన్యమనస్కంగా గడిపింది అపర్ణ. చదువు మీద శ్రద్ధ తగ్గింది. ఆటల మీద ఆసక్తి తగ్గింది. ఎప్పుడు ఏదో ఆలోచిస్తున్నట్టు కూర్చునేది.

తల్లి ,తండ్రి, నాయనమ్మ అందరు అడిగారు.

“ఏమైందే నీకు? ఇలా నిశ్శబ్దంగా ఉంటున్నావు? ముందులా చురుగ్గా ఉండటం లేదు. సుధత్త గుర్తొస్తుందా ఏంటి”? అని గుచ్చి గుచ్చి అడిగారు.

ఏమి సమాధానం చెప్పకుండా అపర్ణ ఆ విషయాన్ని దాటవేసేది.

కొన్ని రోజులు పోయాక మామూలు మనిషి అయిపోయి, చదువు పైన శ్రద్ధ పెట్టింది.

అలా ఎంత శ్రద్ధగాను చదువుకున్నది అపర్ణ.

అప్పుడప్పుడు బయటకు వెళ్ళినప్పుడు మాత్రం వేణు తనని ఫాలో అయ్యేది గుర్తుకొచ్చి కొంచెం బాధపడేది. ఆ తర్వాత మరిచిపోయింది.

అలా పదవ తరగతి పరీక్షలు రాసి ,మంచి మార్కులతో పాస్ అయింది అపర్ణ. ఆ రోజుల్లో పాస్ అవ్వడమే చాలా గొప్ప. ఇంకా ఆడపిల్లల వైపు మరీ తక్కువ మెజారిటీ ఉండేది.

పదవ తరగతి పాస్ అయిందని ఇంట్లో చాలా సంతోషపడ్డారు. ఇంకా ఏ కాలేజీలో ఎక్కడ చేర్చాలి అని ఆలోచించారు.

సశేషం