మౌనం
ఖాళీగా తిరిగే సోమరి కాదు
ఏ క్షణంలోనూ రక్తం మరిగి.
పరుష పదజాలం
ముఖంలో పారకుండా కట్టుకున్న ఆనకట్ట.
మెడలో భయం వ్రేలాడుతూ
నెత్తిన పెట్టుకున్న నిజాలే బరువుగా
మెత్తగా కనిపిస్తూ మత్తుగా నటించే స్థితి.
లోపల ఎర్రని కోపాన్ని నాలుకే మూటకట్టి
బొట్టు చూపు కన్నెర్ర చేయకుండా
శరీరాన్ని బిగించే అరుదైన సందర్భం.
ఆలోచనలు విగ్రహాల్లా బిగుసుకుపోయి
నరాల్లో చైతన్యం పిడచగొట్టుకుపోయి
పాదాలు నేల స్పర్శ మరచే విచిత్రం.
మౌనం
మాట దిమ్మరి కాదు
మనసు కాపలా
రాత్రి మనసును నిలదీసింది
మొన్నటి కల ఎక్కడని?
ఖాళీ ముఖంతో
నిజం తలదించుకుంది.
ఇష్టం ఒట్టిచేతులతో
అక్షరానికి ఇంకేదో బలం కావాలని
నిజానికి ఇంకెంతో మర్యాద కావాలని
తప్పుపడుతూ పట్టుపట్టింది.
కన్నార్పని కల వాలిన ముఖంతో
రాత్రిని తలుపు కొట్టి
లోపలికి వెళ్ళిన ప్రతిసారీ
చప్పుడు లేని మర్యాదతో గదిది నిరాశే.
కునుకుపై అలిగిన కళ్ళు
రాల్చిన కన్నీటిలో
తొంగిచూసే పొరపాట్లకు
లొంగిన నిజాయితీతో
ఆకలి దప్పిక మానేసిన ఆలోచన
ఒంటరితనంతో ఉరిపోసుకుంది.
అక్షరం మౌనంగా రోధిస్తుంది.
కవిత దిక్కులు పిక్కటిల్లెలా మ్రోగుతుంది.
రాత్రయింది అంటే
ఓ రోజు బతుకు ఖాతాలో
జమైనట్లే…
రెండు జతల
గాజుకళ్ళు, ఓటికాళ్ళు
వయసును భుజానవేసుకుని
మంచం కొండనెక్కుతూ
రేపు ఉదయం ఇద్దరిదో?
ఇద్దరిలో ఏ ఒక్కరిదో?
అన్న నడుము వంగిన ప్రశ్న
దిగులు భయంతో
బిక్కు బిక్కుమంటూ
అవకాశం దొరికనప్పుడల్లా
దేహాన్ని తట్టే బాధకు
చులకనయ్యే ఓపికతో
పండిన అనుభవంలో
ఒకరి ఆకలికి
మరోకరి ఇష్టమే ఆహారంగా
బతుకులో
ఒంటరితనం లేకుండా
ఏకాంతానందం సొంతమైనా
వృద్దాప్యంలో ఏదో ఒక రోజు
ఒకరి మరణం
మరొకరికి నరకమనే
సత్యానికి రెపరెపలాడే జీవులు
ఆఖరిరోజుకూ
ప్రేమతో ప్రాణంపోసే ధన్యులు.
( తొంభై ఏళ్లకు దగ్గరౌతున్న ప్రేమ అనే ఔషధంతో ఉత్తమదంపతులైన
నా వృద్ధ తల్లిదండ్రుల జీవితాన్ని చూస్తూ, వారి పాదాలకు కవితను అంకితం చేస్తూ…..)
అప్పటి దాకా
నీ మంచితనం నీవు చెప్పుకోవడం అనేది
తెలివితక్కువగా అవసరమనుకోవడం
ఓ పెద్ద లోపం.
కాలం ఖచ్చితంగా నీ కోసం
కొన్ని రోజులని దాచే ఉంటుంది
అందాకా ఆగితేనే
నీకు క్షమాపణ చెప్పుకుంటూ
నీ పేరు మీద గడిపే మిగిలిన రోజులన్నీ
మౌనంగా నిన్ను బలపరస్తూ
బహిరంగంగా శ్రమిస్తాయి..
నీ తరుపున దేవుడు వాదించి
తానే సాక్షిగా రుజువు చూపుకుని
నీలో నిజానికి ప్రేమతో
గెలుపును బహుమతి చేస్తాడు
సమస్యల్లా
సహనం అనే పరీక్ష శిక్ష కాదు,
అద్భుత యుద్దమని మరువకుంటే చాలు…
ఒకరేవరూ
తప్పును మోసం చేసి నటిస్తూ
తప్పించుకు పోలేరెక్కడికో…
దేవుడికి ఎన్ని పేర్లుతో రూపాలున్నా
నిజం మాత్రం ఒకే ఒక రూపంలో
తిరుగులేని తీర్పు చెబుతుంది…
కొద్దిగా ఆలస్యం అనిపించినా
మరింత పటిష్టంగా….
మనసుది బహు పెలుసు
ఇష్టం చిట్లి
విరిగి కుప్పకూలితే ?
నలిగే మనిషి కేక
వినబడని లోతులో పడి
కంటికి కనిపిస్తుందా?
జ్ఞాపకాల సుడిలో
తునకలైన మాట
ఖాళీ ముఖంలో తేలి
ఎండిన పరిచయానికి
చులకనతో చిరిగి
గాలికి కొట్టుకుపోతూ
పొట్లిన రోజులకి
మనిషి స్తంభంలా ఒరిగి
మనసు పగుళ్లు బారి
కల ఇంకిన కళ్ళలో
చీకటి సెగల మధ్య
కోరిక ఆరిపోతున్నా
వెన్నుముకకు
వ్రేలాడే శరీరంలోనూ
మనసు చెమ్మ రేగుతునే ఉంది.
ఏ పొద్దు చూసినా ఒకటే రద్దీ
ఏ గల్లీకి పోయినా అంతా తొక్కిడే.
నగరానికొచ్చిన”పల్లె “బతుకింతే.
వృత్తి కళ్ళకు గంతలు కట్టి
ఊరి దారికి గోడ కట్టి
కాని పనులు ముందు చేతులు కట్టుకొని,
చెప్పిన మాటవినే పనిముట్టును వదిలి పట్నం వచ్చిమీట నొక్కితే
తిరిగే యంత్రంగామారి ,
కాసులుకొట్టుకొచ్చే గాలానికి గాలమేసే
పచ్చకాగితల పిచ్చిలో బతుకు గాలివాటానికి ఎగిరే ఓ చిత్తు కాగితంలా ఎక్కడికో కొట్టుకుపోతుంది.
చిటికలో గల్లుమనే చిల్లరకు
రుచి మరిగిన ప్రాణాలకు
గడప దాటితే దిగులుగుండంలో
పడి మాడిపోతామనే బతుకు భయం
ఒకనాడు కష్టాన్ని నమ్మిన దేహమే
కపటాన్ని మోహించి అక్కడే మగ్గుతుంది.
ముక్కులు పగలే కంపుతో కాపురం
కుక్కిన ప్రత్తి బూరంలా
కొంపలో సూరీడు ఎప్పొడిచ్చాడో తెలియని కుములుడుకు
నీడ దుప్పటి కప్పిన వాలు పంచలతో…
మాగుడాసన మూగిన మురికికూపంలో
ఈగలతో కలసి
దోమలతో సహజీవనమే జీవితం.
నల్ల మబ్బు కనిపిస్తే చాలు
సందు గుండె గుల్లె.
ముసురు ముప్పు పట్టి
చినుకు చిందేతే
చుట్టూ చీకటి తడే
వీధులన్నీ గర్భందాల్చిన ప్రాజెక్టులే.
ఇళ్లన్నీ నీళ్లలో తేలాడే పడవలే.
వానొస్తే తడవని కళ్ళు లేవు.
తడపని బాధ లేదు.
గుడ్డి పొడి వెలుగులో
పొట్టను ముడుచుకొని
చెమట ఆవిరి చాలక నడిచే
బిక్కుబిక్కు మంటూ బతుకు బండి ఆగి
అంతా ఇరుకుమయం.
వీధి ఇరుకు-ఇల్లు ఇరుకు
పడక ఇరుకు-నిద్ర ఇరుకు
జీతం ఇరుకు-జీవితం ఇరుకు.
దారి పొడుగునా అన్ని ఇరుకులే.
విశాలమైనది దరిద్రమొక్కటే.
విశాలంగా పారేది కన్నీరొకటే.
..చందలూరి నారాయణరావు
9704437247
రోజుకో నిజం
రాత్రికి నాకు తగాదా పెట్టి
పక్కరోజుకి వెళ్లి దాక్కుంటుంది.
ఒళ్ళు విరుచుకుని
కాలమెంత జాగానిచ్చినా
చీకటిలో నానిన మాటలలో
ఒక అర్థం తెల్లగా మెరుస్తూ పారుతుంటే
మరోవైపు అదే అర్థం నల్లగా తునకలై…
కళ్లెదుటే పల్టీ కొట్టి
ప్రశ్నలుగా పుట్ట పగిలి
పాయలు పాయలుగా పాకే
ప్రతి పన్నెండు గంటల ప్రయాణంలో
మనసుకు నిద్రనప్పజెప్పి
కన్నార్పని భయంతో
కటిక చీకటిలో శరీరం ఎన్నో అనుభవాలకు చేసేది దాస్యమే .
ఇంతలో వేకువ వెన్నును గుచ్చగానే
నిన్న నిజం నేడెక్కడోనని వెతికే కళ్ళకు
పగటి నటనే ఓ వింతసమస్యగా
విస్మయించలేనిదే యుద్దానందం.
దారిపొడవునా ముళ్ల కాట్లకు
కళ్ళ వెంట మాటలు
చురుకు చురుకుమని జారి
తడిసే జాము జాములో
బొట్లు బొట్లుగా కదిలిన భావప్రవాహానికి
రాత్రికో నిజంలా
పగటికో అబద్దం కొత్త అవతారం.
క్షణం తీరికలేని మనసు ఆకలికి
ఆవిరయ్యే అందాలన్నీ
రుచిగల ఇష్టాలుగా
రాత్రి వేదిక కావడం అనివార్యం.
మనసును చంపుకోలేని శరీరం
శరీరాన్ని తెంపుకోలేని మనసు
పెనవేసుకుని ముడులేసుకుని
రోజుకోసారి కొత్తగా పుట్టడం
రోజుకోసారి వింతగా గిట్టడమనే
వింతానుభవాల నేపధ్యమే సాంగత్యం.
పగటి ప్రతిధ్వనిగా రాత్రిని
రాత్రి ప్రతిరూపంగా పగటిని
మనిషిని శాశ్వతంగా లిఖించి
మనసును నటింపచేయడమే సత్యం.
రోజుకో నిజం ఓ వైపు
పగటికో అబద్దం మరోవైపు
మద్య మనిషి పాదం
మనసు పథం వేరువేరుగా
మనిషి తనకు తానే భిన్నంగా
మనసును నగ్నంగా
బయట నిలబెట్టటమే
సత్యమైనది….స్వార్థమైనది …
స్వర్గమైనది….సొంతమైనది….
….చందలూరి నారాయణరావు
9704437247