బాల‌సాహిత్యం

My name : A.S. ADITYA
Class : 9th
School name : LITTLE SCHOLARS HIGH SCHOOL

Mother name : AKELLA ARUNA
Father name : A.V.L. NARASIMHAM

కావేరీని తన సోమరిపోతు భర్త ఎప్పుడూ చికాకు పెట్టేవాడు. ఆమె పొలం దున్నడం, నీళ్ళు పెట్టడం, భూమిని నాటు పెట్టుటకు గాడిదవలె చాలా శ్రమ పడుతుండేది. అప్పుడు ఆమె భర్త ఇంట్లో హాయిగా గుర్రుకొడుతూ నిద్రించేవాడు. ఎందుకు ఒకసారి ఎవరో కొత్తతను అన్నం మరియు నీళ్ళు అడుగుతూ వంటగది చూపించి నిద్రించేందుకు తిరిగి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ కొత్తతను ధన్యవాదాలు తెలుపుతూ కావాలసినంత మాత్రమే తనకు తన గుబ్దానికి తీసుకున్నాడు.

కావేరి చిన్న ఇంట్లో దొంగతనం చేయుటకు ఎక్కువేమి లేదు. వాళ్ళు బీద కర్షకులు. కేవలం కొద్ది భూమే పండించుటకు ఉంది, కాని అక్కడ ఏమి పండక పోయేది. ఏదో తీరుగ కావేరీ పొలం దున్ని పక్క ఇండ్లల్లో అవో ఇవో పనులు చేస్తూ ఇల్లు గడిపేది.

ఆమె భూమి దేవాలయానికి పక్కనే ఉంది. కొన్ని రోజులు ఆమెకు సహాయం చేసి నటనతో వచ్చి ఆమె వెంట తిరిగిన వెంటనే తిరిగి వెళ్ళి దేవాలయ ప్రాంగణంలో కాళ్ళు జాచి వచ్చిపోయే వారితో గప్పాలు కొట్టేవాడు భర్త.

ఒకనాడు, ఆమె పొలంలో పనిచేస్తునప్పుడు, విత్తనాలు చల్లేందుకు భూమిని తవ్వుతున్నపుడు ఒక బక్కపలుచటి మనిషి పెద్ద మీసాలవాడు ఆమె ప్రక్కన ప్రత్యక్ష

మైనాడు. అతను ఒక దొంగ మరియు ఎందుకు పనికిరాడు. కావేరికి ఇది తెలియదు. ఆమె మర్యాదగా దండం పెట్టి తన పనిలోకి తిరిగిపోయింది.

ఇప్పుడు దేవాలయంలో విగ్రహంపై ఉన్న ఆభరణాలు, కానుకలుగా అర్జించిన నాణాలు దొంగిలించాలనుకున్నాడు. గుడిలోకి వెళ్ళేందుకు కేవలం కావేరి పొలంలో నుండే దారి. కాని ఆ తెలివైన మరియు గట్టి ఆవిడకు తెలియకుండ చేయడం ఎలా?

కావేరికి డబ్బులు సరిగా లేవని ఊహించి ఆమెకు గుసగుసగా “చెల్లీ, నీవు ఈ పంట పండని భూమిని పట్టుకొని ఎందుకు ఇంత కష్టపడుతున్నావు? నేను నీకు వెయ్యి రూపాయలు ఇస్తాను, నాకు అమ్మేసెయి” అన్నాడు.

కావేరి కనురెప్పలు లేపింది. అతను అన్ని రూపాయలకు ఈ భూమి ఎందుకు కొంటాడు? కచ్చితంగా ఏదో లోపం ఉంటుంది.

ఆ దొంగ ఆమె అమ్మదని ఊహించాడు. కాబట్టి అతని ధర పెంచాడు. వెయ్యి మరియు యాభై? లేదు? రెండు వేలు? లేదు మరల? ఐదువేలు? లేదు.

కావేరి తల అడ్డం తిప్పుతుంటుంది. ఆమె ఆ కొద్ది భూమికి అంత డబ్బు ఇచ్చే పనికిరాని మనిషిని ఇష్టపడలేదు. తప్పనిసరిగ అతనిలో చెడు ఆలోచనలు ఉంటాయి. చివరకు, అతని నోరు మూయించేందుకు, ఆమె ఒక కథ ఆలోచించింది. నేను ఎన్నటికి కూడా ఈ భూమి అమ్మను. ఎందుకంటే ఇది మా పూర్వీకులది. ఇప్పుడు మేము బీదవారిమి. కాని నాకు తెలిసింది ఏమంటే మా కుటుంబం ఒకప్పుడు చాలా ధనికులది. మేము చాలా ధనం పోగొట్టుకున్నప్పటికి, అందులో ఎక్కువ

భాగం ఈ భూమిలోనే మా పూర్వీకులలో ఒకతను దొంగల నుండి రక్షించుకునేందుకు పాతిపెట్టాడట. ఎన్నో ఏండ్ల క్రితం మనుషులు అది మరిచిపోయారట. కొద్ది రోజుల క్రితమే నా భర్త దాచిన ధనం లం గురించి ఒక ఉపాయం తెలుసుకున్నాడు. నేను ఇంత గట్టి నేలను ఎందుకు తవ్వుతున్నానని అనుకుంటున్నావు? విత్తనాలు వేసేందుకు కాదు, ఓహో కాదు, అందరూ అదే అనుకుంటారు. నేను కేవలం దాచబడిన సొమ్ము కొరకు తవ్వుతున్నాను!

ఆ దొంగ ఆశ్చర్యచకితుడైనాడు. ఈ ఆడమనిషి ఇంత విలువైన సమాచారాన్ని ఎవరో కొత్త మనిషికి తెలుపడం, ఉట్టి అమాయకురాలు అనుకున్నాడు. నేను ఈ పరిస్థితిని నా లాభం కొరకు ఎందుకు వాడుకోకూడదు? ఇక్కడ అతను ఉండి ఆలయంలోని నాణాలను దొంగిలించుదామని ఆశించాడు మరియు ఈ ఆడమనిషి ఇక్కడ ధనం దాచిన సంగతి చెప్పుతున్నది! అతను చాలా నమ్రతగా ‘అవును చెల్లీ, నాకు అర్థమయింది, కేవలం అది మీ కుటుంబ సొమ్ము. నీవే దాన్ని పొందాలి’ అతను వెళ్ళిపోతున్నట్లు నటించాడు. కొంతదూరం పోయి ఆ రోడ్డు పక్కన దాక్కున్నాడు.

రాత్రి అయింది, కావేరి తన పనిముట్లు తీసుకొని ఇంటివైపు వెళ్ళింది. ఆలయం కూడా ఖాళీ అయింది. మరియు పూజారి ఆ

రాత్రికి తాళం వేశాడు. అప్పుడు మధ్యరాత్రి, అంతా నిశ్శబ్దం మరియు రాత్రి కీటకాలు వాటి ఇండ్ల నుండి బయటికి వస్తున్నవి, ఆ దొంగ ఆ పొలంలోకి పాకాడు.

రాత్రంతా అతను తవ్వాడు, తవ్వాడు, తవ్వాడు సొమ్ము కొరకు. కాని అక్కడ సొమ్ము ఉన్న గుర్తు ఏమీ లేకుండెను. అసలు అక్కడ సొమ్మే లేదు. తెల్లవారే వరకు కావేరి తనను ఫూల్ చేసిందని గ్రహించి ఇక చేయవలసింది అక్కడి నుండి త్వరగా వెళ్ళిపోవడమే.

ఎప్పుడైతే కావేరి పొలం వద్దకు వెళ్ళిందో ఆమెను ఆమెనే మెచ్చుకుండి. ఆమె ఊహించినట్లే పొలం ఆ దొంగ రాత్రంతా మంచిగా త్రవ్వాడు ఆమె కొరకు. ఇప్పుడు ఆమె చేయవలసింది కేవలం గింజలు నాటడమే. ఆమె పొలంలో కొన్ని నెలలు బాగా కష్టపడింది మరియు మంచి పంట పండించింది. ఆమె ఆ పంట అమ్మేసింది. ఖర్చులు పోను వారి వద్ద కొంత డబ్బు మిగిలింది. దాంట్లో నుంచి కొంత డబ్బుతో కావేరి సొమ్ములు కొనుక్కుంది.

చాలా నెలల తరువాత, ఆ దొంగ ఆ గ్రామంలో ముఖం చూపించ దలిచాడు. అతను తన మారువేషంలో జాగ్రత్తగా ఉండేవాడు. అతను తన పొడుగాటి

మీసాలు కత్తిరించుకొని అందంగా తయారు అయినాడు, రంగు రుమాలు కట్టుకుని వ్యాపారస్తుని వలె నటించాడు. అతను గ్రామంలో అడుగు పెట్టగానే పనికి పోతున్న కావేరిని చూశాడు. కాని ఇదేంటి… మామూలు అమ్మాయి ఏ ఆభరణాలు వేసుకొని, ఇప్పుడు వెనుకటి నుండి సంపన్న కుటుంబందాని వలె కనిపించింది. తప్పనిసరిగ వాళ్ళ కుటుంబం భూమిలో దాచుకున్న ధనం దొరికి ఉండవచ్చు చివరకు. అతను ఆమె ఇంటికి పోయి మిగతా డబ్బు, సొమ్ములు చూద్దామని నిశ్చయించుకున్నాడు.

ఆ రాత్రి అతను కావేరీ ఇంటికిపోయి ఆమె భర్తతో ఇలా అన్నాడు. నేను ఒక బాటసారిని కాని నాకు ఈ రాత్రి గడుపుటకు స్థలం దొరకలేదు. దయతో నాకు ఈ రాత్రికి ఆశ్రయం ఇవ్వండి’ అని.

కావేరి భర్త వెంటనే అంగీకరించాడు. కావేరీ ఎట్లాగో అతడిని లోపలి నుండి చాటుగా అతడు మారువేషంలో ఉన్నది కనిపెట్టింది. ఆమెకు ఎరుకే, అతను ఏదో దొంగిలించాలనే ప్లాలో వచ్చాడని, కాబట్టి ఆమె పెద్ద గొంతుతో ఆ యాత్రికుడు వినేట్లు పలికింది. “ఓ నా ప్రియుడా, మీ ప్రియమైన అత్త ఒక్కతే రాత్రంతా ఉంటుంది మరియు మనను ఆమెతో ఉండేందుకు రమ్మంది. నీకెరుకే, మీ మామయ్య లేనప్పుడు చీకటి ఆమెను ఎలా భయపెడుతుందో” అంది. “రా, ఈ రాత్రికి అక్కడికే పోదాం.” అప్పుడు తన మాట శబ్దం కొంత తగ్గించి ఆమె మాట్లాడుతూ, ‘మన సొమ్ముల గురించి విచారించకు. నేను వాటిని ఇంటి గోడ రంధ్రాల్లో దాచిపెట్టాను. ఎవరు కూడా దాచిన చోటను అనుమానించరు. అప్పుడు ఆమె తన సహజ శబ్దంతో దొంగకు చెప్పింది. అన్నా, మీరు వరండాలో నిద్రించవచ్చు. ఇల్లు తాళం వేయబడు తుంది. ఇక్కడ నీ కొరకు కొంత అన్నం, నీరు ఉంది. మేము రేపు ఉదయం రాగలము’ అంది. ఆ దొంగ తనలోనే అమాయకపు కావేరి గురించి నవ్వుకున్నాడు.

ఆమె భర్త నోరు తెరిచి ఆమె ముఖం వైపు కనురెప్ప వాల్చకుండా చూశాడు.

ఎక్కడి అత్త మరియు ఎక్కడి సొమ్ములు ఆమె మాట్లాడుతున్నది అని ఆశ్చర్యపడినాడు. ఎప్పుడైతే ఆమె గట్టిగా నడువసాగిందో, ఆయన విధేయుడుగా వెంట నడిచాడు.

ఆ దొంగ తన అదృష్టాన్ని నమ్మలేకపోయాడు. ఆయనకు రాత్రంతా గోడలు కొట్టి చూసేందుకు, మరియు దాచిన బంగార ఆభరణాలు చూసేందుకు సమయం దొరికింది. అందుకు ఆయన మొదలుపెట్టాడు. ట్యాప్, ట్యాప్, ట్యాప్. చెయ్యితో గుద్దాడు మరియు గట్టిగా నెట్టాడు. నగలు ఉన్న చోటు దొరుకుతుందని అతను ఇల్లంతా గాలించాడు, ట్యాప్ చేశాడు, గోడలను తన్నాడు, నెట్టాడు. చివరకు గోడలన్నీ కూల్చేశాడు. కాని అక్కడ అతనికి ఏమీ దొరకలేదు. బాగా అలసిపోయి నిద్రలోకి పోయాడు. మరియు కోడికూత, సూర్యోదయం అప్పుడు లేచాడు. త్వరగా తన వస్తువుల మూట తీసుకొని పరుగెత్తాడు. కొన్ని నిముషాల్లోనే కావేరీ మరియు ఆమె భర్త తిరిగివచ్చారు.

“ఓహ్ కావేరీ, చూడు ఆ చెడ్డమనిషి మర ఇంటిని ఎలా చేశాడో, నీవు అతనికి భోజనం మరియు చోటు ఇచ్చావు మరియు రాత్రి ఒకడికే ఇల్లు వదిలిపెట్టావు, నన్ను వెంట తీసుకుపోయావు” అని భర్త ఏడ్చాడు. కానీ కావేరి నవ్వుతున్నది. అప్పుడు ఆమె నవ్వులు నవ్వుతూ అంది “విచారపడకు, నేనే ఇదంతా ప్లాన్ చేశాను. నీవు చూడు. నేనే ఇల్లు కట్టుకునేందుకు గత పంట డబ్బు నుండి కొంత దాచాను. నేనే కూలీలను పిలిచి గోడ కూలగొట్టి దామనుకున్నాను, కాని మన చుట్టం ఆ పని చేశాడు! మనం ఇప్పుడు మన కోసం ఒక పెద్ద ఇల్లు కట్టుకోవచ్చు, ఎప్పుడూ మనం అనుకున్నట్లు”.

గ్రామమంతా ఈ కథ విని ఆమె అద్భుతమైన తెలివిని మెచ్చుకున్నారు. ఎన్నో నెలలు గడిచిపోయాయి. ఆ దొంగ ప్రతీకారం తీసుకోవాలని మండిపోతున్నాడు. ఎంత ధైర్యం గ్రామస్త్రీ నన్ను మోసగించేందుకు, అది కూడా ఒకసారి కాదు, రెండు సార్లు! ఆమె చాలా తెలివైనదని గ్రహించాడు.

ఒకరోజు అతను గాజుల బేరగాని వలె డ్రెస్ వేసుకొని గ్రామంలో తిరుగు తున్నాడు. కావేరీ అతడిని చూసింది మరియు వెంటనే అతను ఎవరో గ్రహించింది. గాజుల బేరగాని చుట్టూ మూగిన తన స్నేహితురాళ్ళతో కావేరి అంది. “ఓహ్ మిత్రులారా, నేను కూడా కొన్ని వేయించుకునేందుకు ఇష్టపడేదాన్నే. కాని ఎప్పుడైతే ఈ పనికిరాని దొంగమా ఇల్లు కూలగొట్టి మా డబ్బంతా దోచుకోవాలని ప్రయత్నం చేశాడో, అప్పుడు నేను నా డబ్బంతా అడవిలోని ఒక చెట్టు తొజ్జలో దాచాను.” అంది.

“ఏ చెట్టు?” తన స్నేహితులు అడిగారు.

“ఓహ్ కాదు, ఏ చెట్టని చెప్పను, కాని అడవిలో ఆ డబ్బంతా భద్రంగా ఉంటుంది.

ఆ దొంగ ఆమె వైపు చూశాడు. అవును కావేరీ మామూలు చీర కట్టుకుంది, ఏ ఆభరణాలు వంటిమీద లేవు.

గాజుల బేరగాడు గాజులు అమ్మిన డబ్బు కిందపడేసి ఎగిరి అడవివైపు పోవడం చూసి ఆమె మిత్రులు ఆశ్చర్యపడినారు. కేవలం కావేరియే ఆమె ముఖం చిట్లించి జాగ్రత్తగా చూసింది.

అడవిలో ఆ దొంగ కింద మీద సొమ్ముల కొరకు బాగా వెదికాడు. అతను చెట్లు ఎక్కాడు, పొదల్లో కట్టెతో పొడిచి చూశాడు. ఏదో కుట్టింది,

గోక్కున్నాడు మరియు కోపంతో అరిచాడు, కాని అతను వదలలేదు. ఆ సొమ్ములు ఇక్కడే ఎక్కడనో ఉంటాయి. వాటిని అతను తెలుసుకోవాలి.

అతనిది కాని సొమ్ము కొరకు వెదికేవాడిని వదిలిపెడుదాము. కావేరి సమయస్ఫూర్తితో గ్రామాన్ని దొంగ నుండి రక్షించినందుకు అందరు పొగిడారు.

ఆమె కష్టపడి పనిచేస్తూ ఆమె పొలంనుండి బాగా డబ్బు సంపాదించి చాలా ధనవంతురాలయింది. ఆమె భర్త కూడా చేతకాదనే నటన విడిచి ఆమెకు సహాయపడే వాడయ్యాడు. దొంగ గురించి ఎవరికి ఎరుక, బహుశా అతను తనది కాని దాని గురించి వెతుకుతుండవచ్చు. ఇప్పుడు అతను కూడా కావేరీ వలె కష్టపడి పని చేసుకుంటే అతను కూడా ధనికుడు అయి వుండేవాడు.

కథ అయిపోయాక పిల్లలు నవ్వారు, మరీ నవ్వారు. ‘అయ్యో పాపం దొంగ’. మీను మరియు క్రిష్ణ చిలిపిగా నవ్వారు. అతను పులి నోట్ల పడి ఉండవచ్చు!

అమ్మమ్మ సీరియస్ గా అంది, కొద్ది అదృష్టం మరియు తీసిపారేసిన గడ్డి పరకలతో వారి పరిస్థితిని మార్చుకోవచ్చు.

ఒకసారి ఒక అడవిలో పాడే పక్షుల సమావేశం జరుగుతుంది. కోకిల కూడా ఒక పాడే పక్షిగా ఉన్నది. దాని “కూహ్ కూహ్” పాట తీయనిది. ఇతర పక్షులు దాన్ని ఇష్టపడలేదు. ఎవరు కూడా దాని తీయని పాటనూ కూడా ఇష్టపడలేదు. ఏది ఎట్లైనా వీలు చేసుకొని, కోకిల మాట్లాడింది : “ప్రియమైన మిత్రులారా, మనం భూమి మీద ఉండే జనుల హృదయాలను సంతోషపెట్టే పాటను కనిపెట్టాలి. వాళ్ళు పాటలను వినడానికి సంతోషపడుతారు. అప్పుడు ప్రపంచం అంతా ఆనందమయ మవుతుంది” అన్నది.

వెంటనే “అది ఎట్లా సంభవం? అటువంటి పాటను ఎట్లా వెదకాలి? అది అంత సులభం కాదు” అన్నది హంస. (హంస = పొడుగైన మెడగల చైనా బాతు)

“ఎందుకు కాదు? మనందరమూ దూరపు ప్రాంతాలకు ఎగిరిపోదాం, వేరేవి చాలా పాటలను తెలుసుకుందాం. దాని తరువాత మనం మళ్ళీ అడవిలో కలుసుకొని ఒక్కొక్కరం విడివిడిగా పాడుదాం. అప్పుడు అన్నింటిలో చాలా బాగున్నదాన్ని ఎన్నుకొని దాన్ని ప్రపంచానికి విరాళంగా ఇద్దాం” అన్నది కోకిల.

పక్షులన్ని అంగీకరించాయి, వేరు వేరు ప్రాంతాలకు ఎగిరిపోయాయి. కూకూ, భ్రష్ అనే తీయని పాట పాడే పక్షులు మంచి ఊపులో ఉన్నాయి. ఆ చిన్నపక్షి కోకిల చాలా గ్రామాలు, పట్టణాలు దాటిపోయింది. ఎక్కడ కూడా శ్రావ్యమైన కంఠధ్వని వినలేదు. అవ్వన్ని కర్ణకఠోరంగా ఉన్నాయి, ఏమాత్రం తీయగ లేవు. అప్పుడు అది ఎత్తైన గుట్ట దగ్గరకు వచ్చింది. కానీ దాని రెక్కలు బాగా నొప్పి పెట్టడం వలన అది బాగా నీరసపడింది. అది ఒక బలహీనమైన పక్షి. చాలా నిరుత్సాహపడింది. అక్కడికి ఒక గద్ద వచ్చింది. ఆ సమయాన కోకిల రంధిగా ఒక పాట పాడుతున్నది.

“చెల్లీ, నీవు ఇంత రంధిగ ఉన్నావు ఎందుకు?” అని గద్ద అడిగింది.

“నేనేమి చేయగలను? నేను ఒక కొత్త పాటను వెదుకాలి, అది జనులందరిని సంతోషపెట్టాలి” ఆ చిన్న పక్షి అంది.

“నీకు ఆ పాట ఎక్కడ దొరుకుతుంది?” అని అడిగిన గద్దతో

“ఒకవేళ ఆ ఎత్తైన కొండను దాటితే నేను వెదికే పాట నాకు దొరుకుతుంది” అన్నది కోకిల.

“ఓహ్! చెల్లీ. అదానీ సమస్య. నీవు ఒక పనిచేయి. నేను రేపు ఉదయాన ఎత్తైన పర్వతం దాటుతాను. నీవు నా మెడ రెక్కలను గట్టిగా పట్టుకో. నేను నిన్ను మంచుకొండల వరుసలు దాటిస్తాను. నీవు అక్కడ రెండు మూడు రోజులు వుండు. నీ పని అయిన తరువాత నేను నిన్ను తిరిగి తీసుకవస్తాను” అన్నది గద్ద.

ఆ చిన్నపక్షి అంగీకరించింది. మరునాడు ఉదయమే గద్ద ఆ చిన్నపక్షిని పట్టుకొని ఆకాశంలోకి ఎగిరింది. గద్ద చాలా ఎత్తుకు ఎగిరింది. ఆ గద్ద చిన్నపక్షిని పర్వత శిఖరాన దింపింది.

ఆ చిన్న కోకిల కుతూహలంగ చుట్టూ చూసింది. ఆ శిఖరంపై ఒక చిన్న గుడిసె ఉన్నది. ఆ గుడిసెలో ఒక ఋషి ఉన్నాడు. అతడు వృద్ధుడు, తెలివైనవాడు కూడా.

ఆ ఋషి మాట్లాడాడు. “నాకు తెలుసు నువ్వు ఎవ్వరివో. నీవు ఒక చిన్న పక్షివి. కాని ఎందుకు ఆలస్యం చేశావు. చాలాకాలం నుండి నీ కొరకు ఎదిరి చూస్తున్నాను. నువ్వు ఇక్కడికి ఎందుకు వచ్చావో కూడా తెలుసు.” అన్నాడు.

“ఓహ్! నా అదృష్టం! ఋషి వర్యా, నేను నిజంగా సంతోషంగా ఉన్నాను. కాని మీకు ఎట్లా తెలిసింది” అని అడిగింది.

ఓ పక్ష్మీ నేను భగవంతుని అన్వేషణలో ఉన్నాను. అతడు అతిబలవంతుడు. నాకు ఈ ప్రపంచంలో అన్నీ తెలుసు. నీవు ఒక పాట అన్వేషణలో వచ్చావు. నీవు మనుషుల హృదయాలను సంతోషపెట్టడానికి ఓ పాట నేర్చుకుందామని అనుకుంటున్నావు. కాని అది సామాన్యమైన పని కాదు. దానికొరకు చాలా ఓపికతో ఉండాలి” ఋషి సమాధానమిచ్చాడు.

“సార్, నేను రెడీ. ఎవరైనా ఏదైనా నేర్చుకోవాలంటే చాలా ఓపిక కల్గి ఉండటం అవసరం. ఎడతెగని ప్రయత్నం చేయకుంటే ఎవరు గొప్పవారు కాలేరు. దయతో నాకు బోధించండి” అన్నది ఆ పక్షి.

“సరే, నీవు ఈ తీరుగ చెయ్యి. నీ గుడిసె వెనుక ఒక ముళ్ల చెట్టు వుంది. అక్కడికి వెళ్ళి ముళ్ళ మీద కూర్చో. సహజంగానే ముళ్ళు నీకు గుచ్చుకుంటూ బాధపెడతాయి. నీవు ఆ బాధను ఒక వారం సహించాలి. నీ రక్తం బయటికి వస్తుంది, తప్పదు. కాని రోజు రోజుకు నీ గానం మెరుగు పడుతుంది. వారం రోజుల చివరన నీ గానం చాలా బాగుంటుంది. అది జనుల హృదయాలను సంతోష

పెడుతుంది. నీవు దిగులు చెందవలసిన అవసరం లేదు. నేను నా మహిమలతో నీ గాయాలను నయం చేస్తాను. గద్ద నిన్ను నీ స్థలానికి తీసుకుపోతుంది” అని చెప్పాడు ఋషి.

ఆ పక్షి అంగీకరించి ఋషి చెప్పినట్లు చేసింది. అది మొదటిరోజే పాడటం మొదలుపెట్టింది. దినం తరువాత దినం దాని పాట మెరుగయ్యింది. వారం చివరిలో గాయాలతో బాధపడుతున్న కోకిల తన పాటను చాలా శ్రావ్యంగా పాడగలిగింది. ఆ వయసు మళ్ళిన ఋషి అవస్థ పడుతున్న పక్షిని తన చేతుల్లోకి తీసుకొని తన మహిమతో దాని గాయాలను ముట్టుకొని నయం చేశాడు.

“పక్షి, నీవు ఇప్పుడు భూమి మీదికి తిరిగిపో, అక్కడ ఈ కొత్త పాట పాడు. జనాలు కూహ్ కూహ్ అను నీ తీయని స్వరం విని ఆశ్చర్యపడుతారు” ఋషి అన్నాడు. కోకిల ఋషికి ధన్యవాదాలు చెప్పి గద్ద కోసం ఎదురు చూస్తూ ఉన్నది.

గద్ద అన్నమాట ప్రకారం మరుసటి రోజు వచ్చింది. కోకిలను ఎత్తుకు పోయింది. కోకిల దాని ఇంటికి తిరిగి వచ్చింది. సమావేశంలో అది బహు శ్రావ్యంగ పాట పాడింది. అది ఒక గొప్ప సంతోష సంఘటన. పక్షులన్ని భళా భళా అని మెచ్చుకున్నాయి.

ఈ రోజు కూడా కోకిల గానం విన్న వాళ్ళందరి హృదయాలను సంతోషపెడుతుంది.

జానపద వినోద గాన కళా ప్రక్రియగా బుర్రకధ ఉత్తమ ప్రచారసాధనం. సంగీతం, నృత్యం, అభినయాలతో కూడిన జన ప్రియమైన ప్రదర్శన కళ బుర్ర కథ. ప్రజలకు వినోదంతో పాటు
విజ్ఞానాన్ని ప్రసాదించి, ఉత్తేజ పరచిచైతన్య వంతులను చేయగలిగిన మహత్తర మాధ్యమం బుర్రకథ.

బుర్రకథ లో ప్రధాన కథకుడు, భుజం మీది తంబురా మీటుతూ, ఎడమ చేతివ్రేళ్ళలోని అందెల్ని మ్రోగిస్తూ తంబురా శృతిలో కథా గానం చేస్తాడు. షరాయి, నిలువుటంగీ, తలపాగ ధరించి, కాళ్ళకు గజ్జెలు ధరించి, రసానుగుణంగా చిందులు తొక్కుతూ, గంతులు వేస్తూ, అభినయిస్తాడు. అతని గానాలాపనలకు సహకరిస్తూ ఇద్దరు లేక ఒక్కరు గుమ్మెటలు ధరించి, తందాన తాన వంత పాడుతూ, కథాకథనంలో తాళరీతిని అందిస్తారు.
బుర్ర కధలుగా స్వాతంత్ర్య వీరుల గాథలు ఆబాల గోపాలాన్ని ఉర్రూతలూగిస్తాయి.భారత స్వాతంత్ర్య చరిత్రలో అల్లూరి సీతారామరాజు చరిత్ర ప్రత్యేక మైన అధ్యాయం.

ఓడిపోతానని తెలిసి కూడా/ కడదాకా పోరినెత్తురోడి పడిపోవడం/ సాధారణ యోధ కథప్రజల మీది ప్రేమతో/ ప్రజల్ని గట్టెక్కించాలనిఆత్మార్పణ చెయ్యడం/ అసాధారణ వీరగాధ!…
అటువంటి అసాధారణ యోధుడు అల్లూరి సీతారామరాజు గాధను వచన కవితా కథా కావ్యంగా మలిచారు ప్రజాకవి డాక్టర్‌ అద్దేపల్లి రామ్మోహనరావుగారు. అల్లూరి సీతారామరాజు గారి వీర గాథ తెలుగులో అనేక ప్రక్రియలుగా వెలువడింది. వీరగాథా వాజ్ఞ్మయంపై లోతైన పరిశోధన చేసిన డా.తంగిరాల సుబ్బారావు గారి కోరిక మేరకు డా.మల్లెల గురవయ్య 1995లో ‘సీతారామ రాజీయము’ పేరుతో సుమారు 2000 పద్యాల్లో ఒక మహా కావ్యాన్ని రచించారు. దాన్ని అల్లూరి శతజయంతి సందర్భంగా 1997 జూలై లో ముద్రించారు.

జానపదులు అల్లుకున్న వీర గాథల్లో మిక్కిలి జనప్రియమైన కథ అల్లూరి సీతా రామ రాజు. శ్రీ సుంకర సత్యనారాయణ గారు ఈ వీరుని స్వాతంత్య్ర సమరాన్ని ఒక ఉత్తేజపూరిత మైన బుర్రకథగా రూపొందించారు. బుర్రకథా పితామహులుగా పేరు పొందిన శ్రీ నాజరు గారు ఈ వీరుని కథను ఊరూరా ప్రదర్శించి ప్రచారం చేసారు. బుర్రకథకు ప్రత్యేకమయిన దుస్తులు ధరించడం శ్రీ నాజరు గారితో ప్రారంభమయింది.

శ్రీ అల్లూరి సీతారామ రాజు ను విప్లవ జ్యోతిగా కీర్తిస్తూ శ్రీ పి. దుర్గా రావు ఎం ఒ ఎల్ గారు బుర్రకథను రాసారు. (1955 ). దుర్గా రావు గారు భారత కోకిల సరోజినీ దేవి. నవయుగ నిర్మాత శ్రీ కందుకూరి, వీర నారీమణి ఝాన్సీ లక్ష్మీ బాయి జీవితాలను గూర్చి చిన్న చిన్న బుర్ర కథలను రాసినట్టు తెలిపారు. పూర్వం వారు రావుల పెంట పాఠశాల విద్యార్థులు ప్రదర్శించడానికి రాసిన కథను విస్తృత పరచి ప్రస్తుత బుర్ర కథను బాలలందరికి ఉపయోగార్థం గా ప్రచురించారు. (1984 మే ). పుస్తక ప్రతిని బట్టి వారు చెరుకు పల్లి పోస్ట్,నక్రేకల్, నల్లగొండ జిల్లా వాస్తవ్యులని తెలుస్తుంది.
దుర్గా రావు గారు తాము ఈకథను బాలల కోసం రాసినట్లుగా ప్రకటించినా,అల్లూరి
సీతారామరాజుకథ ఆబాల గోపాలానికి అచంచలమైన దేశ రక్షణా ధ్యేయాన్ని కలిగిస్తుంది.

తమ రచనకు అల్లూరి సీతారామ రాజు చరిత్ర పరిశోధకులు, రచయిత, స్వాతంత్య్ర సమరయోధులు. శ్రీ పడాల రామారావు గారు రాసిన “ఆంధ్రశ్రీ “మొదలైన గ్రంధాలు ఆధారమని తెలిపారు. దుర్గారావుగారు బుర్రకథ ఆరంభం లో అమర వీరులందరకూ, దేశభక్తులకూ జోహారులను అర్పించారు. ప్రార్థన గా “అంబవైన నీవేనమ్మా! జగదాంబవైనా నీవేనమ్మా! అని భారతాంబను స్తుతించారు.

బుర్రకథకు జీవం వంతలు. వంతల బలం లేక పోతే బుర్రకథకు అందం లేదు. కథకుడు చరణం పాడిన తరువాత, “భళా భళానోయ్ తమ్ముడా! సై భాయి భళానోయ్ తమ్ముడా!” అంటూ ఈ బుర్ర కథలో వంత కథకునికి తోడుగా తమ్మునిగా సహకరించాడు.

వంత అడిగిన ప్రశ్నలకు సందేహాలకు జవాబు చెబుతున్నట్లుగా కథకుడు విశాఖ జిల్లా పాండ్రింగిలో 1897 జులై 4వ తేదీన అల్లూరి సీతారామరాజు పుట్టుక నుంచి 1924లో జరిగిన బలిదానం వరకూ జరిగిన ఏ సంఘటననూ విడవకుండా అన్నింటినీ పూసగుచ్చినట్లుగా వివరించాడు.
వినరా భారత వీర కుమారా !-విజయము మనదేరా! అంటూ పల్లవి తో ఆరంభం అయిన కథ, రగడలతో, కీర్తనలతో, పల్లె పదాలతో, సందర్భానికి తగిన బాణీలతో, రసావేశం చిందే పదాలతో రక్తి కట్టింది.
రచయిత తాము బాలలకోసం ఉద్దేశించి రాసారు కాబట్టి, ప్రతి గీతాన్ని పాడిన తరువాత తమ్ముడు అని సంబోధించిన వంతకు సంభాషణలో మరల కథను వివరించారు.

“పదునేడవ శతాబ్దిరా
పడవల పైనే వచ్చిరి” …ఈస్టిండియా పేరుతో వాణిజ్యానికని వచ్చిన ఆంగ్లేయులు “నెత్తిన టోపీ
పెట్టుక, మెత్తని మాటలు నత్తుచు, ఒకచే త్రాసునుబట్టుక, ఒకచే కత్తినిబట్టుక ” “భారత దేశము నాక్రమింపగా
పన్నాగమునే పన్నిరి దొరలు”. …అని కథకుడు ద్రుత తాళ గతులతో పాడుతూ,
“భారత ప్రజలే ముందుకొచ్చిరి పగతురనెదిరింపా. ..
అంటూ ఆవేశం కనబరుస్తూ” “బుసలు కొట్టెడి నాగుబాములా
కెరటాల్ చిందేసముద్రంబులా
గిర గిర తిరిగేసుడిగుండములా ..దేశ ప్రజలలో రగులుకున్న జ్వాలను ఉపమానం కావించాడు.

ఆ ప్రజా విప్లవం తిరుగుబాటును ఆంగ్లేయులు అణచి వేసారని ఆ ఆరంభ సంగ్రామ మే స్వాతంత్ర్య దీక్షకు ప్రేరణమని కథకుడు…తందాన తాన, క్రమం లో కథను సమ తులగతుల తో నడి పించాడు.
తరువాత గాంధీజీ నాయకత్వం లో స్వాతంత్రోద్యమం జరుగుతున్నా సాయుధం గా పోరాడి రక్తం చిందినప్పుడే స్వాతంత్ర్యం పొందగలమని మన్యంలో పోరాటం జరిపాడు అల్లూరి సీతారామరాజని కథా సూత్రాన్ని బిగించాడు.
విశాఖ లో సుభాష్ చంద్రబోసు ఉపన్యాసం ద్వారా దీక్షా కంకణ బద్ధుడై చదువుకు స్వస్తి చెప్పి సీతారామరాజు సంగ్రామానికి దూకాడని ఆ యువకుని లో జాగృత చైన్యానికి నాందిని తెలిపాడు.

మహాత్మా గాంధీ గారు ఆంధ్ర పర్యటనలో ఉండగా ఆయనకు అల్లూరి చిత్రపటాన్ని బహూకరించిన సందర్భం లో “నేను సాయుధ విప్లవాన్ని ఆమోదించ లేను, కాని శ్రీ రామ రాజు వంటి ధైర్య వంతుడు, త్యాగి, నిరాడంబరుడు, ఉత్తమ శీలుడునగు యువకునికి జోహారులు అర్పింపకుండ ఉండలేను “(యంగ్ ఇండియ పత్రిక 1926.) అని గాంధీ గారు సీతా రామ రాజును గురించి రాసారు.

సీతా రామరాజు ,స్వాతంత్ర్య దీక్షను వహించడానికి ముందుగా దేశమంతా పర్యటన కావించాడని, తాను నిర్వహించ వలసిన కర్తవ్యాన్ని గురించి పరి పరి విధాల ఆలోచించాడని తెలుపుతూ కథకుడు సంభాషణా లౌల్యం లో మునిగిపోయినప్పుడు, వంత అతడు ఉపన్యాస ధోరణి లోకి మళ్ళాడని చనువుగా చెప్పడం రచయిత తనకు తానే హెచ్చరించు కున్నట్లు కనిపిస్తుంది.

రౌలటు ఆక్టు, తీవ్ర నిర్బంధాలు, జలియన్ వాలాబాగు హత్యలు, డయ్యరు సేనాని దురంతాలు సీతా రామ రాజు మనస్సును కలచి వేశాయి.
మన్య ప్రాంతం లో ఆంగ్లేయుల ఘోర పైశాచిక కృత్యాలు కనబడ్డాయి. కోయ ప్రజల దీనావస్థలను కళ్ళారా తిలకించాడు.
నిర్దాక్షిణ్యం గా హింసిస్తున్న తీవ్ర శక్తులతో పోరాడాలని బహిరంగంగానూ, రహస్యం గానూ, పోరాడి చావు దెబ్బ కొట్టాలని నిశ్చయించాడు.
ఇక్కడ రచయిత రామరాజు వ్యక్తిత్వాన్ని చక్కాగా నిరూపించారు. వ్యక్తిగతంగా ఆ వీరుడు హింసావాది కాదని, తీవ్ర శక్తులను అంత చేయడమే ఆతని ధ్యేయం అనీ స్పష్టం చేసారు. ఆ ఆశయం కోసం నిప్పు రవ్వగా రాజుకొని జ్వాలగా ప్రజ్వరిల్లిన ఆతన భావ తీవ్రతను బాలలకు తగిన పదాలతో వివరించారు.
పరదేశీయులతో జరిగే పోరాటం లో సమిధగా కావాలనీ, దేశమాత చరణాలకు పూజా పుష్పం గా ఆత్మార్పణ కావించు కోవాలని ఎంచినట్లు సీతారామరాజు త్యాగ గుణాన్ని తెలిపారు.

మన్య ప్రాతం మధ్య ప్రదేశ్ ఒరిస్సాలకుమధ్య -ఇటు ఉభయ గోదావరులను ఆనుకుని కొండలతో, కోనలతో, అడవులతో నిండి ఉందని మన్య ప్రాంతాన్ని బాలలకు భౌగోళిక పటం గీసినట్లు తెలిపారు.
మన్య ప్రాంత ప్రజలు “చేతులు రెండు -చక్కన ఉంటే -చల్ల కదలనీ -చల్లని బ్రతుకు -ఎల్లారే ఎల్లల్ల పిల్లా!” అంటూ జానపద రీతులలో ప్రకృతి ఒడిలో స్వేచ్ఛగా ఉన్న జన జీవన రీతికి తంబురను మీటారు.
అల హాయిగా సాగే మన్యం లో జొరబడి క్రూరమైన దమన నీతితో ఆంగ్లేయులు
అమాయకులను హింసించారు. వాళ్ళ భూములను ముఠా దార్లకు అప్పగించారు.
ఇక్కడ రచయిత కథకు కొంత విరామాన్ని కల్పిస్తూ కథకుని ద్వారా
మన్య ప్రజలను కాపాడ దలచిన సీతారామరాజు తలిదండ్రలు, జననము. బాల్యము లను గురించి వినరా భారత వీర కుమారా! అని వినిపించారు. ‘ప్రాణాలకు తెగించి పోరాడుట, ప్రాణాలిచ్చి యితరుల్ని రక్షించుట, అతనికి పుట్టుక నుంచి కలిగినగుణాలు.. అందుకు ఉదాహరణగా బాల్యంలో గోదావరిలో కొట్టుకుపోతున్న మిత్రుణ్ణి తనకు ఈత రాక పోయినా సంకల్ప బలంతో గోదావరిలో దూకి అతన్ని ఒడ్డుకు లాగి రక్షించడాన్ని విన్నవించారు.
సీతా రామ రాజు మన్యానికి సింహ ద్వారం అయిన కృష్ణ దేవు పేట నీలకంఠేశ్వరాలయం లో సన్యాసిగా రాజకీయ జీవితాన్ని ఆరంభించడం జరిగింది. అక్కడ రాజుకు చిటెకెల భాస్కర రావు గారు ఆశ్రయం ఇచ్చారు.
ఇక మన్యం కోయలను బాష్టియన్ అనే తహసిల్దారు క్రూరంగా హింసించిన రీతి ఆనాటి దీనావస్థను ధ్వనించింది.
కోయలను కూలెద్దులుగా చేసి, వాళ్ళ శ్రమను దోచుకున్న విధానాన్ని తెలుపుతూ, “భద్రాద్రి రాముడా!బాధలికెన్నాళ్ళు! ఐలేసా!ఓ ఐలేసా అంటూ శ్రామిక గీతాలను చేర్చారు. అతని బాధలు తట్టుకోలేక కోయలు ఎదురు తిరిగారు. సీతారామరాజు వారికి అండగానిలిచాడు. సమీపాన ఉన్న గట్టు పొణకల గ్రామం మునసబు గంటు దొర,అతని తమ్ముడు మల్లుదొరలు కూడా తోడయ్యారు. వారితో బాటుగోవిందు రత్తి దంపతుల పరిచయం కలిగింది. మరికొంతమందితో కలసి సీతా రామరాజు సామ్రాజ్య వాద శక్తులను, వారి తాబేదార్లను ఎదుర్కొనడానికి ప్రణాళికను సిద్దం చేసాడు.

ముందుగా సీతా రామరాజు కోయ చెంచులలో ఐకమత్యం కలిగించడానికి కృషి చేసాడు.
తాగుడు మానమని ప్రబోధించి, మల్లు దొర వంటి వారిచే కూడా మాని పించాడు.
అంతా ఒక్కటే కులం కర్మజీవులం శ్రమజీవులం అని బోధించాడు. వారిని మట్టి నుండి మహావీరులను కావించాడు. ఇత్తడిని పుత్తడి గా మలచాడు. 24 సంవత్సరాల వయసులో (1921) లోమన్యం తిరుగు బాటు సాయుధ పోరాట లక్ష్యం స్వాతంత్ర్య సాధనగా ఏర్పరచాడు.

సీతా రామ రాజు గాము కొండ ధార కొండల నడుమ విప్లవ పొరాట యొధులకు గెరిల్లా పద్ధతులను ప్రబోధించాడు. గెరిల్లా పద్ధతులను గురించి
“ప్రక్క పోటు పొడవండి
పక్షి వోలె యెగరండి
చుక్కలు తెగి పడి నట్టులుగా
సూటిగ శత్రువు పై బడుడీ
వెనక నుండి పై బడదాము వేగమె
కను మరుగవుదాము భారతీయ వీరులు అనగా
భయము తోడ పరుగిడవలెరా” అంటూ కథకుడు పోరాట పటిమకు తగిన అభ్యాస నైపుణ్యాన్ని విశదం చేసాడు.
ఇక తుపాకులు ఫిరంగులు మారణాయుధాలు కలిగిన ఆంగ్లేయులతో రామరాజు “విల్లమ్ములతో వచ్చి చేరుకొను వేయి కనులతోడా ..
అమ్ముకు కట్టీ మిరపకాయలను
అంపును లేఖల శత్రు శిబిరముల,
ఇన్ని గంటలాకు-ఇన్ని దినములకు
వచ్చెద కాచుకొమ్మనుచు …అంటూ మిరప కాయ టపా ను గూర్చిన విశేషాన్ని తెలిపినప్పుడు
ఒక అమ్ముకు మిరపకాయను చీటీని గుచ్చి తాము దాడి చేయ బోయే ప్రదేశానికి దగ్గర చెట్టుకో తలుపుకో ప్రయోగించేవారని బాలలకు విశదం అవుతుంది
అల్లూరి సీతా రామ రాజు మెరుపు దాడి చేసిన స్టేషను లను వరుస గా తెలుపుతూ, ఆ దాడులలో పట్టుబడిన ఆయుధాల వివరాలను ఎప్పటికి అప్పుడు రికార్డు పుస్తకాలలో దాఖలా చేసినట్లు, అల్లూరి సీతా రామ రాజు పోరాట నిబద్ధతను కథకుడు వెల్లడించాడు.
అలాగే లాగరాయి పితూరియోధుడు వీరయ్య ను గురించి చెప్తూ. పితూరీలు అంటే ఉద్యమాలు, తిరుగుబాట్లు అనీ. వాటిని వైరులు అణచి వేసానీ తెలిపాడు.

ఇలా కొనసాగి పోతుంటే
ఆ వెల్లువ నాపే శక్తి లేదని బాష్టియను బ్రేకను దొరకు వినతి చేసాడు.

ఇక్కడ హాస్యాన్ని జోడించారు రచయిత. బ్రేకను హల్లో హల్లో అని ఆర్తనాదం చేస్తూ మన్యం వీరుని చిత్ర గాథలను మద్రాసు గవర్నరు వెల్లింగ్టన్ కు ఫోనులో గోడు చెప్పుకున్నాడని అల్లూరి సీతారామ రాజు పరాక్రమాన్ని అన్యాప దేశం గా నిరూపించారు.
మన్యం విప్లవాన్ని అణగ ద్రొక్క డానికి
జర్ జర్ మనుచు లారీల నిండా కాకినాడ రిజర్వు దళాలు కదిలి వచ్చాయి,
జయపురం నుండి ఏనుగులు వచ్చాయి.
తిరుగుబాటును అణచి వేయడానికి గవర్నరు ప్రపంచ యుద్ధం లో పేరు పొందిన మేజర్ జనరల్ గుడాల్ ను పంపించాడు. కాని
అతని వల్లకూడా సాధ్యం కాలేదు.
“కుయ్యో మొర్రో అని కూత పెట్టాడు….
గుడాలు వినతికి పై అధి కారులు
పంపిరి వేలాది సైనిక భటులను,
గూర్ఖాదళమును గూర్చి పంపిరీ
మలబార్ పోలీసు మందిని దెచ్చిరి మన్యం భూములకూ” …రామరాజు తో తామిక చాల లేమని స్పెషల్ ట్రయిను లో దిగిన అస్సాము, మలబారు, గూర్ఖా దళాల తో మన్యం నిండి పోయింది.

తూర్పు గోదావరి జిల్లా కలెక్టరు బ్రేకను దొరకు బదులు రూథరు ఫర్డ్ వచ్చాడు. ఈ రూథర్ ఫర్డ్ పన్నుల నిరాకరణోద్యమం సాగించిన పల్నాటి వీర హనుమంతుని చంపిన వాడు. ప్రపంచ
యుద్ధం లో ఎడారి యుద్ధ యోధుని గా పేరు పొందిన కవర్టు హైటరులు కూడా గుడాలుకు సహాయకులుగా వచ్చారు.
వారు ఇక విప్లవ జ్యోతిని మోసం తో ఆర్పివేయడమే శరణ్యం అని తలచారు,
వారి క్రూర నీతి నెరుగక భాస్కర రావు గుడాలు తో సంధి చేసుకోడానికి వెళ్ళ మని అల్లూరి సీతా రామ రాజుకు సలహాను ఇచ్చారు.

అల్లూరి సీతా రామ రాజు ఆంగ్లేయులకు దొరికి పోవడం, ఆ వీరుని మరణాలను గురించి, వేర్వేరు వివరణలున్నాయని, బుర్రకథా రచయిత తెలిపారు.
కొన్ని గ్రంథాలలో ఆశ్రయాన్నిచ్చిన చిటికెల భాస్కర రావు గారి సలహాను అనుసరించి అల్లూరి సీతా రామ రాజు ఆంగ్ల సేనాని గుడాలు దగ్గరకు వెళ్ళడం, అతడు మోసంతో అల్లూరిని బంధించి కాల్చివేసినట్లు ఉందని , శ్రీ పడాల వారు రాసిన ఆంధ్ర శ్రీ లో శ్రీ రాజు రక్త సిక్తమైన తన దేహాన్ని యేటిలో కడుగు కొని అర్ఘ్యం ఇస్తున్న సమయం లో అస్సాం సైన్యానికి తెలిసి, శ్రీ రాజును బంధించి చెట్టుకు కట్టి కాల్చారని ఉందని దుర్గా రావు గారు తెలిపారు.
దుర్గా రావు గారు తమ బుర్ర కథలో సీతా రామరాజు భాస్కర రావు గారి సలహాను విని ఒక్క క్షణం చ లించినట్లు, తరువాత చిన్న తనం లో తడ్రి పలికిన మాటలు జ్ఞప్తికి వచ్చి ఆంగ్లేయులతో పోరాడడానికే నిశ్చయించినాట్లు రాసారు. రక్త సిక్తమైన దేహాన్ని నదిలో కడుగు కొని సంధ్యార్కునికి అర్ఘ్యాన్ని ఇస్తున్న సమయం లో అస్సాం సైన్యం చుట్టు ముట్టి, సేనాని గుడాలు దగ్గరకు తీసుకుని పోగా అతడు సీతారామరాజును చెట్టుకు కట్టి కాల్చాడని రాసారు.

అల్లూరి సీతారామ రాజు అనుచరుల పేర్లు, శత్రువులైన దొరలపేర్లు, అధికారుల పేర్లు, ఇలా అందరి పేర్లూ రచయిత పొందుపరిచారు. ఒక ప్రజాయోధుడు, ఒక మహా విప్లవకారుడు
మన స్వేచ్ఛా స్వాతంత్య్రాలకు వెలుగుబాట వేసిన త్యాగధనుని అమరగాధ ను అతి సరళం గా బుర్ర కథగా రచించిన పి. దుర్గా రావు గారు అభినంద నీయులు రాజేశ్వరి* దివాకర్ల .

విప్లవ జ్యోతి అల్లూరి సీతారామరాజు పుట్టిన గ్రామమైన పాలకోడేరు మండలం మోగల్లులో
జరిగే జయంతి (జూలై 4)కార్యక్రమానికి ప్రధాని మోదీ భీమవరాన్ని సందర్శించారు.

           గోపి చాలా ధనవంతుడు. అతని పుట్టినరోజు వేడుకకు చాలా ఘనంగా ఏర్పాట్లు చేశారు. ఆ వేడుకకు అతని మిత్రులంతా వేల రూపాయల  విలువైన బహుమతులతో వారి ఇంటికి వచ్చారు. రాము మిక్కిలి పేదవాడు. అతడు కూడా ఒక బహుమతిని  చాలా తక్కువ ధరకు కొని దానిని  కాగితాలతో చుట్టి పెద్దగా చేసి తెచ్చాడు.
           ఆ వేడుక బ్రహ్మాండంగా జరిగింది .అందరూ తాము తెచ్చిన వేల రూపాయల గొప్ప బహుమతులను గోపీకి ఇచ్చారు. అందరితోపాటు రాము కూడా తాను తెచ్చిన బహుమతిని  అతనికి ఇచ్చాడు. బంధువులు, పెద్దలు గోపీని దీవించి అతని కుటుంబ సభ్యులు ఇచ్చిన మిఠాయిలను తీసుకుని వెళ్లిపోయారు. కేవలం గోపి,అతని  మిత్రులు మాత్రమే మిగిలారు.అప్పుడు ఆ మిత్రులలో ఒకడు గోపితో “ఒరేయ్! వీడు చాలా పెద్ద బహుమతిని తెచ్చినట్టున్నాడు.అది ఏమిటో ఆ కాగితాలు తీసిచూడరా” అని అన్నాడు .అందరు మిత్రులు గోపితో అది చూడాలని పట్టుపట్టారు. సహచరుల ప్రోద్బలంతో గోపి దానికి చుట్టి ఉన్న చాలా కాగితాలను తీసి చూశాడు. తీరా చూస్తే అది ఒక చిన్న చేతి గడియారం. అది చూసి అందరూ నవ్వారు. అప్పుడు గోపి” ఒరేయ్! ఎందుకురా అలా నవ్వుతారు? నా మీద ప్రేమతో తెచ్చి ఇచ్చిన ప్రతి బహుమతి గొప్పదే .చివరికి రాము బహుమతి  కూడా “అని అన్నాడు. అప్పుడు అందులో ఒకరు “ఈ చిన్న చేతిగడియారం  ఒక గొప్ప బహుమతియేనా!” అని వేళాకోళంగా అన్నాడు. గోపి అప్పుడు ఏమీ మాట్లాడలేదు .రాము కళ్లలో నీళ్లు నిండాయి.
       ఇంతలో అతని మేనమామ వచ్చి ” గోపీ! నేను ఇప్పుడు ఢిల్లీ వెళ్లాలి .సమయం ఎంత అయింది. నా గడియారం చెడిపోయింది.నేను సమయానికి వెళ్లకపోతే నాకు విమానం అందదు. కాస్తా తొందరగా చెప్పు “అని అన్నాడు. అప్పుడు గోపి రాము తనకు బహుమతిగా ఇచ్చిన చేతి గడియారం లో సమయం చూసి ఎనమిది గంటలైందని చెప్పాడు. మేడ పైకి వెళ్లిన  మామయ్య తాను ఢిల్లీకి  పట్టుకుని పోయే చాలా వస్తువులను తన సంచీలో  పెట్టుకోవడం ప్రారంభించాడు. 
         ఆ తర్వాత గోపి” చూశారా! ఆ చేతి గడియారం  ఇప్పుడు ఎంత  అవసరమైనదో!  ఇప్పుడు అవసరానికి ఉపయోగపడిన  అది గొప్పబహుమతి కాదా! మీరే చెప్పండి! అంతేగాకుండా సమయం చాలా విలువైనది.అది మన కొరకు ఆగదు.ముఖ్యంగా విద్యార్థులకు సమయం  గడచిపోతే మళ్లీ రాదు.సమయ పాలన జీవితంలో చాలా ముఖ్యమైనది. పరీక్షల సమయంలో మనం ఎన్ని జవాబులు వ్రాయాలో సమయాన్ని బట్టే నిర్ణయం తీసుకొంటాం. లేకపోతే మనం  ఎక్కువ మార్కులను సాధించలేం.అతడు పేదవాడని మీరు గేలిచేసినప్పటికినీ రాము చాలా ఆలోచించి  మీ అందరి కన్నా గొప్ప బహుమతిని తెచ్చాడు.ఇది చూడటానికి చిన్నగా ఉన్నా,ధర తక్కువైనా  చాలా  గొప్పది. అంతేకాదు. ఇది నాకు ఇష్టమైనది కూడా” అని అన్నాడు.
         ఇంతలో అతని మిత్రుడు ఒకడు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి పాఠశాలలో మన తరగతిలో మొదటి రెండు స్థానాలు  రాము, గోపివేనట. ఇప్పుడే పరీక్షా ఫలితాలు వచ్చాయనీ నా మిత్రుడు చెప్పగా విన్నాను” అని అన్నాడు. అప్పుడు గోపి ” నేను చెప్పలేదా!రాము నాకు చదువులో చక్కని సలహాలు ఇచ్చి సమయ పాలన పాటించమని చెప్పాడు.  అంతేకాకుండా  నాకు ఈ చేతి గడియారాన్ని ఎప్పుడు తాను గుర్తుండేలాగా మంచి బహుమతిగా  ఇచ్చిన నా ప్రియ మిత్రుడు రాముకు ధన్యవాదాలు మరియు అభినందనలు ” అని అన్నాడు. అతని మాటలకు తోటి మిత్రులంతా రాము బహుమతిని  గేలి చేసినందుకు తాము  సిగ్గుపడి కరతాళధ్వనులను చేశారు.తర్వాత వారు  రాముకు క్షమాపణలు చెప్పి తాము కూడా ఇకనుంచి సమయ పాలనను పాటిస్తామనీ,ఇకముందు ఎవ్వరినీ గేలి చేయమని అన్నారు. రామును, గోపిని వారు అభినందించారు.వారిలో తాము ఆశించిన మార్పు వచ్చినందుకు రాము, గోపి ఎంతో సంతోషించారు.

రామాపురం అనే ఊళ్ళో ఒక సంపన్నుడుండేవాడు. అతడు సంపన్నుడే కాక, మంచివాడు కూడా! తన దగ్గరకు వచ్చిన కుంటి, గ్రుడ్డి, వికలాంగులైన బీదవారిని ఆదరించేవాడు. వారికి అన్నం పెట్టి ఆదరించటమే కాకుండా అలా వచ్చినవారికి చేతనైనంత ధనసాయం చేసి వాళ్ళ వాళ్ళ మీద వాళ్ళు నిలబడాలనేవాడు. కష్టపడి పనిచేయాలనీ దేవుడు మనిషికి తినటానికి ఒకే ఒక్క నోరు ఇచ్చినా, కష్టపడని పనిచేయటానికి రెండు చేతులు ఇవ్వటంలోని ఆంతర్యం, మరో చేతితో కలిగినంత ఇతరులకు పెట్టటానికేనని చెప్పేవాడు. మనం అందరం కోరుకునే ధనలక్ష్మీ మన కష్టంలో, మరియు మన చెమటలో ఉంటుంది అని చెప్పేవాడు.

ఆ సంపన్నుడి సహాయంవల్ల ఉపాధి పొందినవారు ఎందరో ఆయన చల్లగా ఉండాలని, నాలుగు కాలాలపాటు  ఇలాగే బీదసాదలకు సహాయం చేయాలని, ఆపన్నులను ఆదుకుంటూ ఉండాలని దీవించేవారు.

ఒకనాడు ఆ సంపన్నుడి ఇంటిముందు ఒక గ్రుడ్డివాడు నిలబడి సాహాయం చేయమని దీనంగా అర్థించసాగాడు.  గ్రుడ్డివాడిని, ఆయన దీనస్థితిని చూసిన సంపన్నుడి గుండె నీరయింది. లోనికి తీసుకుని రమ్మని సేవకులను ఆజ్ఞాపించాడు. లోనికి వచ్చిన గ్రుడ్డివాడి వివరాలు అడిగాడు.

అందులకు ఆ గ్రుడ్డివాడు “అయ్యా! నేను పుట్టు గ్రుడ్డిని. నా తల్లదండ్రులెవరో నాకు తెలియదు. తమ వంటి కరుణ గల ప్రభువుల చలువ వల్ల వారు చూపే దయాదాక్షిణ్యాలవల్ల ఇలా కాలం గడుపుతున్నాను. దయగల మారాజులెవరైనా నాకు ఉపాధి కల్పిస్తే బావుంటుంది” అంటాడు.

గ్రుడ్డివాడు దీనస్థితికి , ఆత్మాభిమానానికి సంపన్నుడి మనసు కరుగుతుంది.

కడుపునిండా తిండి పెట్టించి, కట్టుకోవటానికి క్రొత్త బట్టలు ఇప్పించి, ఏదైనా పనిచేసుకునేందుకు ఆసరాగా కొంత డబ్బు ఇచ్చి పంపుతాడు.

సంపన్నుడు ఇచ్చిన ధనంతో ఆ గ్రుడ్డివాడు ఒక చిన్న కూరగాయల దుకాణం పెట్టుకుని, సహాయంగా మరో అనాథ పిల్లవాడిని నియమించుకుని, తన కాళ్లమీద తాను నిలబడడమే కాకుండా, తన శక్త్యానుసారం ఇతరులకు సహాయం చేసేవాడు.

నిన్నటివరకు చింకిపాతలతో, వీధుల్లో అడుక్కునే గ్రుడ్డివానికి ఉపాధి దొరకటమే కాకుండా, అనాథలకు తోచిన సహాయం చేస్తుండటం అదే ఊళ్ళో ఉన్న కొందరు సోమరిపోతులకు కన్నెర్ర అయింది. అసూయ కలిగింది.

వాళ్ళకు కూడా ఆ సంపన్నుడి నుండి ధనం సంపాదించాలన్న దురాశ కలిగింది.

వారిలో, తమకు తామే తెలివైన వారమనే భావించే ఇద్దరు ఒక జట్టుగా ఏర్పడి సంపన్నుడి ఇంటిముందు యాచించసాగారు. అది గమనించిన ఆ సంపన్నుడు

‘కాళ్ళూ, చేతులు, కళ్ళు, ఒళ్ళు – అన్నీ సవ్యంగా ఉన్నా ఎందుకు మీరు యాచించాల్సిన అవసరం కలిగింది’ అని అడుగుతాడు.

జవాబుగా, ఆ సోమరిపోతులు : “అయ్యా మాకు పనిచేయాలనే ఉంది, కాని మా వీపుల మీద సైతానం తిష్టవేసింది. ఏ పని చేయాలన్నా అడ్డుకుంటున్నది” అంటూ ఏడుపు నటించసాగారు.

ఆ సంపన్నుడు ధనవంతుడే కాకుండా తెలివైనవాడు కూడా! వచ్చినవారు సోమరిపోతులని, సహాయం చేసినా దుర్వినియోగం అవుతుందని, గ్రుడ్డివాడిలా సద్వినియోగం చేయకుండా దుర్వినియోగం చేస్తారని గ్రహించాడు. అలాంటివారికి  గుణపాఠం చెప్పాలనుకుంటాడు. అలా అనుకుని వారితో ఇలా అంటాడు.

“తమ్ముళ్ళూ, మీ దీనస్థితి నాకు అర్థం అయింది. నేను తప్పక మీకు సహాయం చేస్తాను. కాని మొదట మీ వీపుల్ని ఎక్కి కూర్చున్న సైతాన్ ను నా మంత్రంతో దూరం చేయాలి. అందుకు మీకు సమ్మతమేనా?” అని అడుగుతాడు.

సహాయం అందుతుందన్న సంతోషంలో ఆ సోమరి పోతులు సరేనంటారు.

ఆయన తన సేవకులను పిలిపించి వీరిని ఒక గదిలో బంధించి ఉంచుతాడు. కొరడాలను తెప్పించి వీపుల మీద వాతలు తేలేలా కొట్టించసాగాడు. కారణం అడిగిన ఆ సోమరిపోతులకు సైతాన్ ను పార్రదోలటం అని చెబుతాడు.

దెబ్బలకు తాళలేక సోమరిపోతులు లబోదిబోమంటూ, తమకు బుద్ధి వచ్చిందనీ, ఇకముందు కష్టపడి బ్రతుకుతాము అనీ, వేడుకుని, బ్రతుకు జీవుడా అంటూ బయటపడుతారు.

ఆ సంపన్నుడు ఆ సోమరిపోతులకు బుద్ధి గరిపి పంపివేస్తాడు.

(నీతి: కష్టపడి పనిచేయాలి. ఇతరులను యాచించవద్దు.)

గర్వమణిగిన చిలుక

అందాల అడవిలో ఓ మేడి చెట్టుపై చిలుకమ్మ గూడుకట్టుకొని అందులో హాయిగా ఉ ంటుంది. ఉన్నట్లుండి తుఫాను రావడంతో అడవి అంతా గాలి దుమ్ముతో కూడిన వర్షం కురిసింది. వర్షానికి పక్షులన్నీ వాటి వాటి గూళ్ల లోపల వెచ్చగా తల దాచుకొన్నాయి. అటువైపుగా వస్తున్న ఒక కాకి వర్షానికి బాగా తడిచిపోయి ఓ కొమ్మచాటున సేద దీరుదామని చిలుకమ్మ ఉన్న గూటివైపు వచ్చి ఒక కొమ్మచాటున కూచుంది. కాకి అంటే చిలుకకు అసహ్యం. చిలుక గూటిలో నుండి బయటకు వచ్చి “ఏయ్ కాకి వెళ్లిపో నా గూటిని ముట్టుకోకు. మేము అందమైన చిలుకలం పండ్లు మాత్రమే తినే వాళ్లం. నువ్వు ఎంగిలి కూడు, మాంసం తినేదానివి. పైగా శరీరమంతా నల్లరంగు, ఆ గొంతన్నా బాగుంటుందా అంటే అదీ లేదు. పొద్దస్తమానం కావు కావు అని పిచ్చి కేకలు నువ్విక్కడుంటే మా గూటి అందం చెడిపోతుంది. మా పరువు కూడా పోతుంది. వెంటనే వెళ్లిపో” అన్నది. అందుకు కాకి “చిలుక గారు మీరన్నదంతా వాస్తవాలే. నేను కాదని అనను. కాని భగవంతుని సృష్టిలో నేను ఒకదాన్ని నా కర్మ ఇట్ల రాసి ఉంది. కొంత వాన తగ్గగానే వెళ్లిపోతాను. బాగా చలివేస్తుంది” అని కాకి చిలుకను కాళ్లవేళ్ల పడి బ్రతిమాలుకుంది. అయినప్పటికీ చిలుకకు కాస్తయినా కనికరం లేకుండా లేదు వెళ్లిపో ఇప్పుడే వెళ్లిపో అని కసురుకుంది. చేసేదేమి లేక కాకి చిన్నబుచ్చుకుని అదే వర్షంలో తడుస్తూ తన గూటికె వెళ్లిపోయింది.

తెల్లవారింతర్వాత సూర్యుడి లేలేత కిరణాలు అడివిలో ప్రసరిస్తున్నాయి. ఆ కిరణాలకు ఆకులపై నిలబడ్డ మంచు బిందువులు ముత్యాల్లా మెరుస్తున్నాయి. అడవంతా పండగకి కడుక్కున్న ఇల్లులా శుభ్రంగా కనబడుతుంది. చెట్ల కింద గడ్డిపువ్వులు నవ్వుతూ పలకరిస్తున్నాయి. గూటిలోని చిలుకమ్మకు ప్రకృతి అందాలు చూసిరావాలని కోరిక కలిగింది. అనుకున్నదే తడువు అది వెంటనే ఎగురుతూ ఎగురుతూ అట్లా అడవిలో వింతలు చూస్తూ పోతోంది. అది ఒక చెట్టుకొమ్మపై వాలింది. ఆ చెట్టుకు సమీపంలో ఒక స్వచ్ఛమైన నీరున్న గుంట కనబడింది.

ఎగిరి, ఎగిరీ అలిసి ఉన్న చిలుకకు ఆ నీరు తాగాలనిపించింది. అది వెంటనే ఆ నీటి గుంట దగ్గరకు వెళ్లి నీళ్లు తాగుదామని మెల్లగా ఒక కాలు ముందుకు వేసింది. అంతే అది

జర్రున జారి గుంటలో పడ్డది. నిజానికి అది స్వచ్ఛమైన నీటి గుంటకాదు. అందులో అంతా బురద నిండుకొని ఉన్నది. ఆ బురదంతా చిలుకకు అంటింది. దాని ఆకుపచ్చటి రెక్కలు కాని నల్లగా అయిపోయినాయి. ఒళ్లంతా కంపుకొడుతుంది.

జరిగిందానికి చిలుక చాలా బాధపడ్డది. ఏడ్చింది.

కానీ ఆ బురదను ఆ కంపును ఎట్లా వదిలించుకోవాలో చిలుకకు తెలియలేదు. అది అట్లా ఎగురుతూ ఎగురుతూ ఒక పాడుబడ్డ గుడిలోని గూటిలో తల దాచుకున్న పావురం గూటిలో వాలింది. ఆ సమయంలో పావురం ఆ గూటిలో లేదు. అది గింజలేరుకొనడానికి అట్లా బయటికి వెళ్లింది. పావురము గూటికి తిరిగి వచ్చేసరికి బురదతో కంపుకొడుతున్న చిలుక కనిపించింది. పావురము చిలుకతో “ఛీ ఛీ నువ్వెవరు ఈ బురదేమిటి నడు.. ముందు నా గూటినుండి బయటికి పో” అన్నది. అందుకా చిలుక దీనంగా పావురం గారూ నేను చిలుకమ్మను నన్ను గుర్తు పట్టలేదా. ఒకసారి సరిగ్గా గమనించి చూడండి” అన్నది.

“హు, చిలుకవైతే ఏమిటి? అప్పటి అందమేది నీలో అంతా బురదంటింది. ఇటువంటి దానికి ఆశ్రయమిస్తే నా పావురాల జాతి నన్ను వెలివేస్తుంది. మర్యాదగా బయటకు పో” అని పావురము చిలుక ఎంత బ్రతిమాలుకున్నా వినకుండా గూటి నుండి వెళ్లగొట్టింది.

అయ్యో! తానొకప్పుడు ఎంత అందంగా ఉండేది అందరిలో ఎంత గౌరవంగా ఎంత హుందాగా

ఉండేదాన్ని ఇప్పుడు నాకీ గతి పట్టింది. అని ఏడుస్తూ ఏడుస్తూ ఒక చెట్టుకొమ్మపై వాలింది చిలుక. ఆ కొమ్మ మీద పాలపిట్టలు కాపురముంటున్నాయి. అందులో

మొగ పాలపిట్ట తన భార్య పిట్టను ఇలా తిట్టసాగింది. “ఏమేవ్ ఏదో దరిద్రపు గొట్టు పక్షి మన పక్క కొమ్మపై వాలింది నువ్వు లోపలికిరా” అంటూ అరిచింది. అలాగే అని ఆడ పాల పిట్ట అటువైపు కొమ్మపై వాలింది. చిలుక వెంటనే పాలపిట్టల ముందు వాలి అయ్యా నేను చిలుకమ్మను అనుకోకుండా బురదలో పడి ఇట్లా తయారయ్యానే కాని ఇది నా నిజరూపం కాదు. దయచేసి నాకు ఆశ్రయమివ్వండి అని కోరింది. అమ్మో ఇంతకుముందు నీవు చిలుకవు “ఇప్పుడు నువ్వు దుర్వాసన అంటించు కున్నదానవు. నువ్విట్లాగే ఎక్కువ కాలం మా దగ్గరుంటే మా పిల్లలకూ ఏదైనా వ్యాధులు వచ్చే అవకాశం ఉంది. దయచేసి వెళ్లిపో చిలుకమ్మా. మర్యాదగా వెళ్లకపోతే

మెడపట్టి గెంటి వేయవలసి వస్తుంది”. అని ఆడ పాలపిట్ట చిలుకతో అన్నది. చిలుక తనకెంత దుర్గతి పట్టిందిరా దేవుడా… అని ఏడుస్తూ ఏడుస్తూ ఊరపిచ్చుకలుండే చెట్టుపై వాలింది. అక్కడ కూడా చిలుకకు శృంగ భంగమే అయ్యింది. నిరాశ చెందిన చిలుక ఇక తనకేదారీ లేదని, అటు తన జాతి రామ చిలుకలు రానివ్వడం లేదు. ఇటు పర జాతి పక్షులూ రానివ్వడం లేదని బాగా బాధపడ్డది. నిరాశ చెందిన చిలుక చివరకు ఒక స్మశానంలోని వేప చెట్టుపైకి చేరింది. అక్కడ ఎవరో పిండం పెట్టిన పదార్థాలు తింటున్న కాకులు చిలుకకు కనిపించాయి. బాగా ఆకలితో ఉ న్న చిలుక ఆకలికి తట్టుకోలేకపోయింది. అది కూడా కాకులతో చేరి అవే ఎంగిలి మెతుకులు ఏరుకోసాగింది. ఇంతలో ఒక కాకి చిలుకకు అడ్డం పడి, నువ్వు ఈ ఎంగిలి మెతుకులు ఏరుకోవడానికి వీల్లేదు అన్నది. చిలుక అయ్యా ! “కాకి గారు ఇది కూడా తినక పోతే ఇక నేను చచ్చిపోవలసిందే దయచేసి ఇదన్నా తిననివ్వండి” అని దీనంగా అడిగింది. “నువ్విలా రా చిలుకా !” అని కాకి చిలుకను ఒక నీటి పంపు దగ్గరకు తీసుకెళ్లింది. స్మశానంలో శవ దహనం తర్వాత స్నానాలు చెయ్యడానికి గాను మనుషులు ఏర్పాటు చేసుకున్న నల్లాలు అక్కడున్నవి ఒక నల్లకింద చిలుకను కూర్చొమ్మన్నది. చిలుక అట్లాగే చేసింది. కాకి దాని మూతితో నల్లపై భాగాన్ని గట్టిగా వత్తి పట్టుకొన్నది. అంతే నీళ్లు చిలుకపై జలజలా రాలిపడ్డాయి. చిలుకకున్న బురదంతా కొట్టుకుపోయింది. చిలుక ఎప్పటి మాదిరి పచ్చగా శుభ్రంగా తయారయ్యింది. ఈలోపుగా కాకి ఎక్కడనుండో రకరకాల పండ్లు తెచ్చి చిలుకకు ఆహారంగా ఇచ్చింది. చిలుక కడుపు నిండా పండ్లు తిన్నది.

‘గతంలో తాను కాకి పట్ల ఎంత నీచంగా, ఎంత నిర్ధయంగా ప్రవర్తించింది. అయినా అవన్నీ మనసులో పెట్టుకోకుండా కాకి తననెంతగా ఆదరించింది. నాకు పై భాగమే అందము. బుద్ది లేనిదానను నేనే ఈ కాకి ముందు గుణశీలత ముందు నా అందమెంత? అవి మనసులో తలచుకొంది పాశ్చాత్తాపంతో చిలుక కళ్లలో నీళ్లు తిరిగాయి. చిలుక కాకితో ఇలా అంది నేను జీవితమంతా నీ దగ్గరే ఉండి నీకు సేవ చేస్తాను. ఇక నుండి నువ్వే నాకు గురువు అంది. కాకి చిలుకలో వచ్చిన మార్పుకి సంతోషించింది.

అప్పటి నుండి చిలుకమ్మ పక్షులన్నింటినీ పోగుచేసి వేదాంతం, నైతిక విలువలు, గురించి చెప్తూ దాని జీవనం కొనసాగించింది.

అడవిలోని పక్షులన్నీ సమావేశమై తమ తమ శారీరక అందాన్ని గురించి మాట్లాడుకుంటున్నాయి. ఒక తెల్లని కొంగ “నేను తెల్లగా చాలా అందంగా ఉంటాను. మీరు ఎవరూ కూడా నా అందానికి సాటి రారు .మల్లె పూవులా ఉన్న నా శరీరం చూడండి ” అని అంది.ఆ తర్వాత రామచిలుక “నేనూ అందమైన దానినే. నా ఎర్రని ముక్కు, ఆకుపచ్చని శరీరం అంటే అందరూ ఇష్టపడతారు!” అని అంది . “నేను కూడా అందమైన దానినే “అంది మైనా.ఇలా అన్నీ పక్షులు తమ తమ శారీరక అందాన్ని పొగడుకున్నాయి. కానీ కాకి ,కోయిల మొదలైనవి మాత్రం “అయ్యో! మనం నల్లగా అందవికారంగా ఉన్నాము కదా ” అని తమ మనసులోనే బాధపడ్డాయి.
ఇంతలో అక్కడికి వచ్చిన ముగ్గురు వ్యక్తులలో ఒకడు ఈ పక్షులను అన్నింటినీ చూసి ” ఆహా! ఈ కోకిల ఎంత మధురంగా పాడుతుంది ” అని అన్నాడు. మరొకడు ” అవును. ఈ నెమలి ఎంత అద్భుతంగా నాట్యం చేస్తుంది” అని అన్నాడు.ఇంకొకడు ” ఈ కాకులు కూడా గుంపులు గుంపులుగా ఎంత మంచిగా కలసి ఉంటాయిరా!” అని అన్నాడు.
అవి అన్నీ విన్న కొలనులోని హంస మిగతా పక్షులతో” చూశారా!మీరు మీ అందాన్ని చూసి తెగ మురిసి పోతున్నారు.మీరు వారిచే కీర్తింపబడినారా! ఈ మనుష్యులచే కోయిల,నెమలి, కాకి ప్రశంసించబడినాయి. అవి వాటి గొప్పతనం వలననే కీర్తింపబడ్డాయి తప్ప శారీరక అందంతో కాదు. మనం ఇతరులకు చేసే మంచి పనుల వలననే మన అసలైన అందం పెరుగుతుంది!” అని అంది
ఇంతలో అక్కడకు ఒక కొంగ వచ్చి “అయ్యో! అనుకోకుండా తెల్లగా ఉన్న నాపై ఒక గోడపై నున్న నల్లరంగు పడి నేను నల్లగా అందవికారంగా మారిపోయాను. ఈ రంగు పోయేలా లేదు.నా అందం అశాశ్వతం అని తేలిపోయింది “అని బావురుమంది.అది విన్న హంస “చూశారా పక్షులారా! ఒక్క క్షణంలోనే దీని అందం మాయమైంది. ఇకనైనా మంచి పనులు చేసి మీరు అసలైన అందాన్ని పెంచుకోండి. ఆ అందం చెరిగిపోనిది “అని అంది.

1. గూడు చేరిన చిలుక
ఒక రోజు చిలుకమ్మకు బాగా ఆకలివేసి పండ్లు, గింజలేమన్నా దొరుకుతాయేమోనని అడవిలో చెట్లనీ గాలించింది.
దానికి ఎక్కడా ఆహారం దొరకలేదు. ఇంతలో ఒక చోట చిలుకలగ్నీ చాతుర్మాస దీక్ష చేస్తూ ఒక దగ్గర సమావేశమైనాయి. అవి భజన చేసి భగవంతుడి శిల్పం ముందు రకరకాల పండ్లను నైవేద్యంగా పెట్టినవి. ఇంతలో చిలుకమ్మ ఎగురుతూ ఆ నైవేద్యాన్ని చూసింది. ఆకలికి ఆగలేని చిలుకమ్మ ఎవ్వరినీ అడగకుండా అందులోని కొన్ని పండ్లు తిన్నది. అది చూసిన మిగతా చిలుకలకు బాగా కోపమొచ్చింది. అవి వెళ్లి చిలుకమ్మ అమ్మా నాన్నకు చిలుక ఈ విధంగా చేసిందని చెప్పినాయి. చిలుకమ్మ అమ్మా నాన్నకు చిలుకపైన కోపం వచ్చింది. అవి దాన్ని గట్టిగా కసురుకున్నాయి. చిలుకమ్మ చిన్నబోయింది. అది దాని అమ్మానాన్న మీద అలిగి వాటికి చెప్పకుండా గూటిలోనుండి వెళ్లిపోయింది. చిలుకకు దేవుడి మీద కూడా బాగా కోపం వచింది. అది దేవుడులేనే లేడు, నేను ఇకనుండి దేవుని నమ్మనే నమ్మను అని తీర్మానించుకుంది.
అదట్లా ఆలోచిస్తూ ఓ చెట్టు కొమ్మపై కూచుంది. ఇంతలో అక్కడికి ఒక గద్ద వచ్చి వాలింది. ఒంటరిగా ఉన్న చిలకమ్మతో “గద్ద” మాట కలిపింది. అసలే ఒంటరితనంతో దిగాలు పడ్డ చిలుకమ్మకు గట్టి తనతో మాట్లాడడం ఎర్రటి ఎండలో చల్లటి పిల్లగాలి వీస్తే ఎంతహాయిగా ఉ ంటుందో అంత హాయిగా అనిపించింది. చిలుకమ్మ ఎగిరి గంతేసి గద్దతో స్నేహం చేసింది.
ఒక రోజు “గద్ద” చిలుకతో ఏమే చిలుకమ్మా ఎంత సేపని ఒంటరిగా ఉంటావు. ఎలాగూ మనిద్దరం దోస్తులం గదా నా గూటికే వచ్చేస్తే ఎంత మంచిగ ఇద్దరం కలిసుందాం అని గద్ద చెప్పింది సబబయినదే అనిపించింది. అది గద్దతో సరే నీతో వస్తాను అని పయనమయ్యింది. రెండూ సాయంత్రానికల్లా గద్ద గూటికి చేరుకున్నాయి. చిలుకా, గద్దా హాయిగా కలిసిమెలిసి ఉ న్నాయి.
గద్ద కుటుంబ సభ్యులు గద్దను పిలిచి ఇట్లన్నాయి “గద్ద పెద్దడా, గద్ద పెద్దగా మనందరం నల్ల ఈకలతో ఉంటే చిలుక పచ్చ ఈకలతో ఉంది. ఇది మన గూటిలో ఇముడదు” అన్నాయి.
చిలుకను వెళ్లగొట్టడం గద్దకిష్టం లేదు. ఎందుకంటే చిలుక రోజుకో రకపు పండ్లను ఎక్కడ నుంచైనా సేకరించి తేగలదు. ఆ శక్తి గడ్డలకు లేదు. అందుకే చిలుకను వదులుకోవడం గడకు ఎట్టి పరిస్థితుల్లో ఇష్టం లేదు. అట్లని చెప్పి కుటుంబ సభ్యుల మనస్సు కష్టపెట్టడం కూడా గద్దకు ఇష్టం లేదు. అందుకని అది చిలుకతో “చిలుకమ్మా నువ్వొక్కదానివి వేరే రంగులో ఉ న్నావు నువ్వు కూడా మాలాగా మారితే మాలో ఒకదానివిగా ఉంటావు ఏమంటావ్ అనడిగింది. అందుకు చిలుక ఉన్నట్టుండి నల్లగా నేనెట్లా మారేది? అనడిగింది. ఏం పరవాలేదు. అందుకు నేనొక ఉపాయం ఆలోచించిన నువ్వు నాతో వస్తే చాలు అన్నది గద్ద. సరే పదా అని గద్ద, చిలుక ఎగురుతూ ఎగురుతూ ఒక బొగ్గుగని దగ్గరకు చేరినవి. అక్కడ బొగ్గుపొడి ఒక కుప్పగా పోసి ఉన్నది. “నువ్వెళ్లి ఆ బొగ్గు పొడిలో బాగా పొర్లిరావే చిలుకా” అని గద్ద చెప్పింది. చిలుక అట్లే చేసింది. చిలుక నల్లగా మారిపోయింది.
ఇప్పుడు గద్దకు బాగా సంతోషమయింది. చిలుక కూడా మా కుటుంబంలో ఒకటిగా కలిసిపోయిందని, కానీ గద్ద కుటుంబ సభ్యులకు ఎటువంటి తృప్తి కలగలేదు. “చిలుక పండ్లు తినడం మాకిష్టం లేదు. అది కూడా మన మాదిరి శవాలను పొడుచుకు తింటే బాగుంటుందిరా గద్ద పెద్దాడా” అన్నాయి. “గద్ద” అట్లాగే చిలుకమ్మకు శవాలపై కూచుండి పొడుచుకు తినమని చెప్పింది. ఈ షరతు చిలుకమ్మకు నచ్చలేదు. అది ‘గద్ద’ తో చెప్పకుండా చాలా దూరంగా ప్రయాణించి ఒక చెట్టుకొమ్మపై వాలింది.
ఆ చెట్టు నాశ్రయించి కొన్ని కోతులు జీవిస్తున్నాయి. అవి చిన్నబోయిన చిలుకమ్మను పలుకరించాయి. ,చిలుకమ్మ కష్టాలు విని జాలి చూపించాయి. ఇక నుండీ ఇక్కడనే ఉండు నీకేం బాధలేదు అన్నాయి. చిలుకమ్మ ఆరోజు నుండి అక్కడనే ఉండసాగింది. చిలుకమ్మకు బాగా నిద్రపట్టింది. కానీ కోతులు ఒక కొమ్మ మీద నుండి మరొక కొమ్మకు దూకుతూ ఉంటే చెట్టంతా భూకంపమొచ్చి అదిలినట్టుగా అనిపించింది. మంచి నిద్ర కాస్త చెడిపోయింది. ఇట్లాగే ప్రతిరోజు జరగడంతో చిలుకమ్మకు నిద్రాభంగమై ఆరోగ్యం కాస్తా దెబ్బతిన్నది. దానికి తలనొప్పి రోగం వచ్చింది. దేవుడా అనుకుంటు అది ఆ చోటు నుండి కూడా ఎగిరిపోయింది. పోయి పోయి చిలుక ఒక తంగేడు చెట్టుపై వాలింది. దానిమీద కొన్ని గురుక పిట్టలు ఉన్నాయి. ఒక వేటగాడు గురుక పిట్టలను వేటాడడానికి వచ్చాడు. అతడు పిట్టలను గులేరుకు బండలను పెట్టి కొట్టసాగాడు. అట్లా రాళ్ల దెబ్బలకు కొన్ని పిట్టలు కింద పడిపోయినవి. వాటిని పట్టుకుని వేటగాడు బుట్టలో వేసుకుని పోయినాడు. ఆ రాళ్ల దెబ్బలు అక్కడే ఉన్న చిలుక కాలికి తగిలింది. అది నొప్పితో బాధ పడుతుంది. సరిగ్గా ఎగుర లేకపోతుంది. అది కుంటుకుంటు, కుంటు కుంటూ ఒక దగ్గరలో ఉన్న ఒక పోచమ్మ గుడిలోని దీపపు గూటిలో కూచుంది. ఆ గుడి ముందే జ్యోతిష్యం చెప్పి పొట్ట పోసుకుంటున్న ఒక జ్యోతిష్యుడు కాలు విరిగిన చిలుకను చూసి జాలిపడ్డాడు. అతడు దానికి వైద్యం చేసి నొప్పి తగ్గించి కాలును బాగుచేశాడు. అందుకుగాను చిలుక అతనికి కళ్ల చూపులతోనే కృతజ్ఞతలు తెలుపుకుంది.
వెంటనే జ్యోతిష్కుడు దాన్ని పట్టి పంజరంలో ఉంచాడు. “నేను నీకు ఇంత సహాయం చేసినందుకు నువ్వు నాకు జీవితాంతం సేవ చేయాలి. నా జ్యోతిష్య వృత్తిలో నువ్వు సహకరించాలి” అన్నాడు. జ్యోతిషుని కుటిలత్వానికి చిలుక చాలా బాధ పడ్డది. దానికి రాత్రికి లాలిపాడుతూ నిద్రపుచ్చే అమ్మ, బతిమాలి బతిమాలి జామపండ్లు తినిపించే నాన్న గుర్తుకు వచ్చారు. చిలుకకు దుఃఖం ముంచుకొచ్చింది. అది ఏడ్చి ఏడ్చి పంజరంలో అట్లాగే నిద్రపోయింది.
తమ బిడ్డను వెదకడానికి వచ్చిన చిలుక తల్లి దండ్రులు జ్యోతిష్యుడు కూచున్న చెట్టుపై వాలాయి. అవి పంజరంలో నిద్రపోతున్న చిలుకను చూశాయి. అది తమ బిడ్డే అని గుర్తు పట్టాయి. అవి వెంటనే జ్యోతిష్యుడి దగ్గరకు వెళ్లి వివిధ రకాలుగా బ్రతిమాలి తమ బిడ్డ చిలుకను తమకిచ్చేయమని దీనంగా ప్రార్థించాయి. ఎంతోసేపటికి గాని జ్యోతిష్యుడి మనసు కరగలేదు. చివరికు అతడు ఆ చిలుకను విడిచిపెట్టేశాడు. తల్లి చిలుక తన బిడ్డను ఒడిలోకి తీసుకొని లాలించింది. తండ్రి చిలుక ముద్దులు పెట్టుకున్నాడు.
ఎంత కోపమొచ్చినా తన వారిమీద అలిగి ఎక్కడికీ వెళ్ళిపోకూడదని చిలుక పశ్చాతాప పడింది. అది ఇంకెప్పుడూ అట్లా వెళ్ళిపోనని తల్లిదండ్రులకు మాట ఇచ్చింది. తాను సురక్షితంగా బయటపడ్డందుకు భగవంతుడికి కృతజ్ఞతలు తెలుపుకున్నది.

ఒక చీమ వెళ్లి ఏనుగుతో స్నేహం చేస్తానంది. అప్పుడు ఏనుగు నవ్వి” నీవెక్కడా!  నేనెక్కడా! మన ఇద్దరికీ స్నేహం  ఎలా  కుదురుతుంది చీమా” అని అంది. ఇంతలోనే ఏనుగుకు ఒక పాము చుట్టుకుంది. వెంటనే ఏనుగు అరచింది. చీమ వెంటనే తన దండునంతా పిలిచింది .ఆ చీమలన్నీ ఒక్కసారిగా పామును చుట్టుకున్నాయి. పాము ఆ చీమల దాడికి ఏనుగు కాలు విడచి కిందకి వెళ్ళింది .అయినా దానిని చీమలు కుట్టాయి. పాము చీమల దండు నుండి తప్పించుకొని ఎట్టకేలకు వెళ్ళిపోయింది. అప్పుడు ఏనుగు ఆ చీమ  తనకు చేసిన ఉపకారానికి ఎంతో సంతోషించింది. అంతేకాదు. ఏనుగు ఆ చీమతో స్నేహానికి సంతోషంగా ఒప్పుకుంది .
అప్పటినుండి ఏనుగు చీమ సంతోషంగా కలిసి ఉన్నాయి. ఒకసారి చీమ ఒక ప్రవహించే వాగు పైభాగాన ఒడ్డున ఉన్న చెట్టు పైకి పాకి పొరపాటున జారి ఆ వాగు నీటిలో పడి కొట్టుకొని పోసాగింది. అది
” రక్షించండి !రక్షించండి” అని అరవ సాగింది. ఆ వాగు క్రింది భాగాన ఉన్న ఏనుగు ఇది గమనించి ఒక చెట్టు కొమ్మను తన తొండంతో విరిచి చీమ కొట్టుకుపోతూ తన దగ్గరకు రాగానే దానిని ఆ నీటిలో పడవేసింది. చీమ ఆ చెట్టు కొమ్మను అందుకొని ఒడ్డు పైకి వచ్చి ఏనుగుకు కృతజ్ఞతలు తెలిపింది .
ఆ తర్వాత మరొక సారి ఏనుగు పొరపాటుగా ఒక పెద్ద గుంతలో పడి పోయింది. అది తనను కాపాడమని బిగ్గరగా అరిచింది . దానికి దగ్గర్లోనే ఉన్న చీమ పరుగుపరుగున వచ్చి ఏనుగుకు ధైర్యం చెప్పి అలాగే ఉండమని తన స్నేహితుడైన గాడిదను కలసి కలప దుంగలను  దాని వీపుపై మోయమని  వేడుకుంది. అందుకు గాడిద ఒప్పుకొని వాటిని తన మీద ఎత్తి ఎవరైనా వేయడానికి పిలుచుకొని రమ్మని  చెప్పింది. అప్పుడు  చీమ పరుగెత్తి  తన మిత్రులైన ఎలుగుబంటి, కోతులను పిలుచుకొని వచ్చింది. వాటి  సాయంతో ఆ దుంగలను  గాడిద పైన వేసి ఏనుగు ఉన్న గుంత వద్దకు అవి వెళ్లాయి. ఆ గుంతలో ఏనుగును ప్రక్కకు జరగమని చెప్పి ఆ కలప దుంగలను అందులో వేశాయి.అంతే కాకుండా అవి కొంత మట్టి ,ఇసుక కూడా ఆ గుంతలో పోశాయి. ఏనుగు మెల్లగా ఆ దుంగలపై నున్న ఇసుక  పైకి ఎక్కి  మీదకు వచ్చి చీమను సంతోషంగా కౌగలించుకుంది .చీమ తన మిత్రులైన గాడిద, ఎలుగు ,కోతులకు కృతజ్ఞతలు తెలిపింది.
ఆ తర్వాత మరొక సారి ఏనుగు వేటగాడు  పన్నిన వలలో చిక్కుబడిపోయింది .చీమ దాని దగ్గరకు వచ్చి ఏనుగుకు ధైర్యం చెప్పింది .ఆ సమయంలో వేటగాడు లేడు. చీమ వెంటనే తన మిత్రురాలైన ఒక ఎలుకను  తీసుకొని వచ్చింది . ఆ ఎలుక ఏనుగు యొక్క  వలత్రాళ్లను  కొరికింది .  ఏనుగు బయటకు వచ్చి ఎలుకకు ,చీమకు కృతజ్ఞతలు తెలిపింది. ఆ తర్వాత అవి అక్కడనుండి దూరంగా వెళ్లాయి. తర్వాత వచ్చిన వేటగాడు వలంతా కొరికి ఉండడం చూసి నిట్టూరుస్తూ వెళ్ళిపోయాడు. ఆ వేటగాడు వెళ్లి పోవడం చూసి ఎలుక  ఆ చీమ, ఏనుగుల స్నేహాన్ని  చూసి  చాలా అభినందించింది . ఎలుక  అప్పటి నుండి ఏనుగుకు కూడా  మిత్రురాలైంది. అలాగే చీమ మిత్రులైన గాడిద, కోతి, ఎలుగు కూడా ఏనుగుకు మిత్రులైనాయి. అప్పటి నుండి అవి అన్ని కలిసి ఎంతో అన్యోన్యంగా ఉండ సాగాయి. ఎవరికి ఏ ఆపద వచ్చినా అవి కలిసి  ఉపాయంతో తప్పించుకో సాగాయి.
ఇలా ఉండగా ఒకసారి చీమ ఒక మట్టిగుంటలో పడింది .దానికి పైకి ఎక్క రావడం లేదు. అది ఎంత ప్రయత్నించినా జారుతూ పైకి ఎక్కలేక పోయింది .తిరిగి ఆ గుంటలోనే  పడిపోతున్నది. అప్పుడు ఇది చూసిన ఏనుగు చీమకు  ధైర్యం చెప్పి ఒక కర్రను తెచ్చి ఆ గుంటలో నిలువుగా  వేసింది.  దానిని పట్టుకున్న చీమ పైకి ఎక్కి సునాయాసంగా మీదకు వచ్చింది. అది సంతోషంతో ఏనుగుపైకి ఎక్కి  నృత్యం చేయసాగింది. అదే కాకుండా దానితోటి చీమలను కూడా  ఏనుగు పైకి ఎక్కమని పిలచింది. అవి అన్నీ ఏనుగు పైకెక్కి నృత్యం చేయసాగాయి. ఏనుగు కూడా  సంతోషంతో తొండాన్ని ఊపి అదికూడా నృత్యం చేసింది .
అప్పటినుండి మిగతా చిన్న ప్రాణులు చీమకు ఏనుగు అండ  ఉన్నదని గ్రహించి దాని జోలికి పోవడం మానేశాయి. ఏనుగు, చీమల మైత్రి చిరకాలం వర్ధిల్లింది.   తమ స్నేహానికి ఆకారాలు అడ్డురావని, చిన్న పెద్ద తేడా లేదని అవి రెండూ నిరూపించాయి. అంతేకాకుండా ఆపద సమయంలో అవి ఒకదానికొకటి చేదోడువాదోడుగా నిలిచి మిగతావాటికి ఆదర్శంగా నిలిచాయి.

రచన: సంగనభట్ల చిన్న రామ కిష్టయ్య, ధర్మపురి.
మొబైల్: 9908554535.
———————————————————————