( వచనకవిత )
మనిషి!
నిరంతరాన్వేషి!!
మాతృగర్భంలోనే
మొదలౌతుంది
వెదుకులాట!
అగమ్యాటవిలో
అమాయకుడి వేట!!
గర్భశోకవిముక్తికోసం
పెనుగులాడుతూ,
సుడులుతిరుగుతూ…..
బయటపడి
అంతులేని
దుఃఖసాగరంలో
పడతాడు!
ప్రేమకోసం పరితపించే
ఆ పసి గుండెలు
ఎన్నిటికో
ఆశ్రయమిస్తాయి
పెంపకుప్పలు!
కొన్నిటికి
“కిరాయి తల్లుల కూటములు!!”
బాల్యం
మొగ్గతొడక్కముందే
విజ్ఞానార్జన పేరుతో
మాతృప్రేమ
అందనంత దూరం
వెళ్ళిపోతుంది!
కూటికోసం,
గూటికోసం,
సమాజంతో
పోటీకోసం…….
ఆరాటపడే
ఆ అరవిరిసిన మొగ్గకు
దృష్టిపథంనుండి
తప్పుకుంటుంది
ప్రేమ!
ఎండమావులై
ప్రలోభింపజేస్తూ
ముందుకు తోస్తూంటాయి
ఎన్నో ఆసలు!!
బాల్యంలో –
యౌవనంలో
తీరని
ముద్దులు – ముచ్చట్లు
ముసలితనం
ముంచుకొస్తూంటే
‘వ్వె వ్వె వ్వె’ అంటూ
వెక్కిరిస్తాయి!
కడుపుపంటల రూపంలో
కొక్కరిస్తాయి!!
ముదిరిన ముసలితనం
చేతగానితనమై
ధిక్కరిస్తుంది!!!
ప్రకృతి అందించిన
ఇంద్రియపటుత్వం
కోశస్థదశకు
ఆహ్వానిస్తుంది!
అందని ద్రాక్ష పండైన
ప్రే మ కో సం
నిస్తేజస్కాలైన
ఆ కళ్ళు
చివరివరకూ
వెదుకుతూనే ఉంటాయి!
దేనికో అమ్ముడుపోయిన
“ఆ ప్రే మ“
మరో జన్మకైనా
దక్కుతుందా?
ఆ జీవికి
ఆ నం దం
చిక్కుతుందా??
ఏమో!?!?!?
మనిషి!
నిరంతరాన్వేషి!!
