జొన్న చేను ముందు నిలబడి

మరీ దూరం కాని దగ్గరలో పరుచుకున్న

ఆకుపచ్చ పుప్పొడి దాకా వెళ్ళాను
తీరా చూస్తే అది జొన్న చేను, మొన్న మొన్న మొలకెత్తింది

పసిపిల్లల్లాంటి మొక్కలు, ఒంటి నిండా మెత్తని చూపులు
చిట్టి ఆకులు నాజూకైన చేతులు, ఉత్సాహపు వుయ్యాలలు

ఆ పక్క నిల్చున్న పెద్ద చెట్టూ, ఇటు నేనూ
చేనునే చూస్తున్నాం  కానీ
నా కన్న చెట్టే చేనుకు చేరువ అనుకుంటా-

చేనునానుకున్న రహదారిమీద
వడివడిగా వాహనాల్లో  వెళ్తున్న కళ్ళలోకి
ఈ చేను మొత్తంగా ఎట్లా చేరుతుంది
కనుక వాళ్ళ ఇళ్లకు దీని సోయగం చేరదు

తానే  ఈ చేనుకు చోటిచ్చానని
నేల ఇక్కడ  ఏ హోర్డింగూ పెట్టుకోలేదు
తానే దున్ని విత్తానని చెప్పడానికి
రైతు ఇక్కడ ఏ ఫలకాన్నీ పెట్టి పోలేదు

తొలిసారి కాదేమో నేను ఈ చేనును దర్శించడం!
ఏ పూర్వ జన్మలోనో  నేనేమో చేను, ఇది మనిషి కాబోలు
మా ఇరువురి సంభాషణ అప్పుడు మొదలై
ఇప్పటికీ  కొనసాగుతున్నట్లున్నది

రైతు పాదముద్రలతో చేను పావనమైంది
అతని రోజూ తన నీడను ఇక్కడ వదిలి వెళ్తాడనుకుంటాను
దానితో మిళితమై ఈ మొక్కల నీడలు చిక్కబడ్డాయి

ఆ  సంగమ ఛాయల్తో  నా నీడ కలిసిపోయిన ఈ క్షణాలు
నా దేహమ్మీద కురుస్తున్న దయాపూరిత దీవెనలు!