పంజరమే అతడి లోకం 

సరిహద్దులూ రహదారులూ లేవు
నీదీ నాదన్న భ్రమలూ విభ్రమలూ రావు
విప్పిన రెక్కలు కదలించి ఎగిరినంత మేరా
మనదే కదా , మనసు మెచ్చిన కొమ్మకొమ్మంతా మనదే కదా.
పచ్చని చిలకలతో పరిహాసాలాడుతూ
ఆకుఆకునా అలముకున్న హరితపవనాలు
దారిపొడుగునా రాగఝరులు విసురుతూ
ఇక్కడ నల్లకోయిల అయితేనేం
మరెక్కడో మరో పేరున్న తీపిస్వరం అయితేనేం
స్వర విహాయసాన విహంగాలమే కదా
ఎన్ని సార్లు ఆకాశపు రహదారుల్లో
ఎన్ని మంతనాలు సాగాయి
రంగూ రూపూ ఏ మాత్రం పొంతన కుదరని మన మధ్యన
రెక్కలు మొలుస్తూనే మొదలు కదా దూరాలను కొలవడం
నింగి నీలిమతో ముచ్చట్లు పెట్టడం
కాస్త ముందుకు వంగిన మబ్బులతో మంతనాలూ
తాకాలని తహతహలుపొయే హరివిల్లుతో సరసాలూ
ఏ ఇంటి గుమ్మం ముందు కంకులు వేళ్ళాడినా
చుక్కలు నేలకు దిగివచ్చినట్టు ఎన్ని రంగుల కువకువలు
వేడికీ వెన్నెలకూ మధ్య ఎన్ని యుగాంతర సీమలు
ఆనందాలు కలబోసుకుంటూ ఎగురుతూనే పోతాం కదా

ఆశ్చర్యం ఈ మనిషికి ఒక్కరోజైనా
పక్షి నవుదామనిపించదా
అవునులే
జాతీ మతం కులాలతీగలతో పంజరం పోతపోసుకున్నాక
ఎగిరే రెక్కలు ఎక్కడ రుచిస్తాయి
పక్షి మాంసం రుచిమరిగాక
స్వేచ్చ ఎక్కడ బులిపిస్తుంది.
పాపం పంజరమే అతడి లోకం