నిత్యం నేను
ట్రాఫిక్ వలయం లోనే
మెడ మీద హెల్మెట్
చెమట జలపాతాన్ని రాలుస్తూ …
సిల్క్ రూట్ ఎప్పటి నుండో
స్వాగతం బోర్డ్ పట్టుకుని
సమర్ ఖండ్ సరాయి లో రూం బుక్ చేసింది
భాష రాని దేశం లో
బాధలు ఎంత అందం అయినవో
కాలు పెట్టడం ఖత్రా అయేటట్లుంది
వైరస్ కలల్ని పొక్కిలి పోక్కిలి చేస్తోంది….
ప్రామిస్ చేయించుకుని
పది ఏళ్లు అయ్యింది ఎప్పుడో
రామోజీ ఫిల్మ్ సిటీ రోజంతా తిప్పుతానని
గుర్తు చేస్తూ గుచ్చుతునే భార్యామణి
పిల్లల చదువులు పెద్దల కోరికలకు సైంధవులు
వాయిదా పర్వాలతో సంసారాయణం సాగదీత…
చిన్ననాటి మిత్రుడు
ప్రతి పండుగకు రమ్మని
పల్లె కలవరిస్తోందని పదే పదే గుర్తు చేస్తూ
కాల్వలు సెలయేర్లు మత్తడి
కౌమారాన్ని లాలించాయి ఆడించాయి
బాల్యాన్ని rewind చేసుకునే భాగ్యం
చెట్టూ చేమను వాటేసుకుని తనవి తీరా ఎడ్వాలి
కొలువు సెలవు అడిగితే చివరి పని దినమే …..
ఎన్ని ఆశల సందడో బతుకు
ఇప్పటి కిప్పుడు అయితె
సిగ్నల్ పడితే చాలని
సెకండ్ లు లెక్కపెట్టు కుంటూ…