అనగాఅనగా చాలా కాలం క్రితం ఒక రాజు వద్ద ఒక అందమైన రామచిలుక ఉండెను. ఆ రామచిలుక తెలివైనది మరియు రాజుతో మాటా్లడుతుఁడేది. రాజుకు ఏదైన తోచనపుడు రామచిలుకను అడిగేవాడు. రామచిలుక తోలూ అని పిలువబడేది. రాజు దరా్బరుకు పోయే ముఁదు ఆ రోజు ఏ విషయం ఎట్లు చేయాలో అడిగేవాడు.
ఒకరోజు తోలూ దర్బారులో కూర్చుంటుండెను. రాజభవన తోటలో ఒకచెటు్టపై రామచిలుకల మంద కనబడెను. తోలూ రాజువైపు లుంగి అనెను. మహారాజా అవి మా జాతివి. నేను పుట్టి పెరిగిన చోటుకు నన్ను ఆహ్వానించేందుకు వచ్చాయి. దయతో నాకు ఒకరోజు శెలవు ఇవ్వండి. నేను నా జన్మభూమికి వెళ్ళి మా తల్లిదండ్రులను మరియు బంధువులను చూచి రాగలను.
“రాజుకు ఆశ్చర్యం అయింది మరియు అతను విచారంలో పడినాడు” తోలూ, నీవు ఒకవేళ అక్కడికి పోతె కొన్ని రోజులు నాకు దినదినం ఎవరు సలహాలు ఇస్తారు, మరియు సహాయపడుతుంటారు. నీవు దూరాన వున్న నీ పుట్టిన స్థలం నుండి త్వరగా రాగలవని ఎట్లు నమ్మగలను అని వాదించాడు.
“రాజా! నేను నమ్మదగిన దానినని నీకు తెలుసు. నేను నా మాట నిలబెట్టుకుంటాను. నేను త్వరగా రాగలనని వాగ్దానం చేయగలను. నేను ఆలస్యం చేయను. నేను తిరిగి వచ్చేపుడు ఒక విచిత్రమైన పండు తేగలను. ఆ పండు సామాన్యమైన పండు కాదు. ఎవరు దాన్ని తిన్నా వారికి మరణం ఉండదు. వారు సజీవుగా ఉంటారు” తోత అన్నది.
రాజు ఆ పండు తిని చిరంజీవిగా ఉండగలనని తోతా వెళ్ళుటకు అంగీకరించాడు.
తోతా తన స్నేహితులతో ఎగిరిపోయింది. తోతా తండ్రి అక్కడి పక్షులన్నిటికి రాజు. అతను మరియు అతని భార్య కొడుకును చూచి చాలా సంతోషించారు.
అతను గొప్ప విందు ఏర్పాటు చేశాడు. తోతాకు మంచి డిన్నరు దొరికింది. తోతా తన జన్మభూమిలో వారం రోజులు ఉన్నాడు. అప్పుడు అతను తన రాజును జ్ఞాపకం చేసుకున్నాడు. అప్పుడు అతను తన తండ్రితో తను తిరిగి రాజు వద్దకు పోవాలని, రాజు తను వస్తాడని ఎదురు చూస్తుంటాడు. “నా ప్రియమైన కొడుకా, నీవు నీ ఆఫీసుకు నమ్మినవాడివని తెలుసు. దయతో వెళ్ళు. మీ రాజును మరి కొన్ని రోజులు సెలవు అడుగు మరియు మరొకసారి మా వద్దకు రా.
“సరె నాన్నా, నేను అట్లే చేస్తా. ఇప్పుడు నీవు నాకు ఒక సహాయం చేయాలి. నేను రాజుకు సజీవంగా ఉండేందుకు ఒక ఫలము తెస్తావన్నాను, మన దేశంలో పండేది.
ఆ పక్షుల రాజు అట్టి విచిత్రమైన ఫలము తోటాకు ఇచ్చినాడు.
ఆ రామచిలుక తను పనిచేసే స్థలానికి తిరిగి వెళ్ళింది మరియు తన యజమానిని కలిసింది.
“ఓహ్! తప్పక! దాన్ని తిన్నవారికి మరణం రాదు, ఎన్నటికి. నా రాజా! మీరు దయతో దీన్ని గ్రహించండి” ఆ రామచిలుక అంది.
అక్కడి మంత్రులు మరియు కౌన్సిలర్లు పండును చూసి ఎల్లపుడు జీవించి ఉండేందుకు దాన్ని తినాలనుకున్నారు.
ఈ మధ్యలో రాజు స్వయంగా అన్నాడు, తోతా ఈ విలువైన పండును వృధా చేయవద్దు. మనం దీన్ని వాడుదాము. దాని నుండి వచ్చే చెట్టుకు ఎక్కువ ఫలాలు వస్తాయి. దానివలన ఎక్కువ ప్రజలకు లాభం కలుగుతుంది”.
రాజు తోట మాలిని పిలిచి ఆ ఫలాని్న నాటి వచ్చే మొక్కను జాగ్రతగా చూడు.
ఆ తోటమాలి ఆ ఫలాన్ని నాటాడు, దాని నుండి మొలకపెరగటం మొదలయింది. కొంతకాలం తరువాత ఆ చెట్టుకు ఫలాలు రావడం మొదలయింది. ఏ ఫలాన్ని తెంపలేదు. ఒకరోజు ఓ ఫలం కింద పడింది. దానిపై నుండి పాము పోయింది. దాన్ని ఆ పాము నాకింది కాబట్టి అది విషతుల్యమైంది. తోటమాలికి ఏమి జరిగింది తెలియదు. దాన్ని మామూలుగా తీసి బుట్టలో పెట్టాడు. తరువాత దాన్ని రాజుగారికి ఇచ్చాడు.
మొదటి ఫలాన్ని చూసి రాజు సంతోషించాడు. అతను తోతాను మరియు ప్రధానమంత్రిని పిలిచాడు. వారు వచ్చారు.
“ఇది మొదటి ఫలము. నన్ను తిననీయండి” రాజు అన్నాడు.
ప్రధానమంత్రి మధ్యలో మాట్లాడాడు. “మహారాజా! దాన్ని తినకండి. సామాన్యంగా మొదటి ఫలాన్ని దేవునికి అర్పిస్తారు”. రాజు అంగీకరించి దాన్ని గుడికి పంపించాడు. పూజార్లు దాన్ని మధ్యకు కోసి రెండు ముక్కలు చేశారు. ఒక ముక్కను దేవునికి అర్పించారు. మిగతా భాగాన్ని వారు తిన్నారు. వారు గాఢ నిద్రలోకి జారుకున్నారు. వాస్తవముగా వారు ఎప్పుడు తెలివిలోకి రాలేదు.
రాజుగారికి సమాచారము అందించారు. రాజు చాలా విచారపడి తన మంత్రంతో విచారించారు. ఆ శాశ్వత జీవాన్నిచ్చే పండు తిని వారు మరణించవచ్చు అన్నాడు మంత్రి. వెంటనే రాజు తోతాని పిలిపించాడు. మరియు అడిగాడు. “తోతా, ఇదా నేను నీతో ఆశించినది? నీవు ఎవరి కోసం ఆ పండును తెచ్చావు?”
తోతా అన్నాడు, “ఎందుకు సార్? మీ కోసమే దాన్ని తెచ్చాను”.
“నన్ను చంపుటకు గదా? మిమ్ములందరిని ఇన్నాళ్ళు రక్షించాను. నిన్ను ఉచ్చ స్థితిలో ఉంచాను. దాని కోసం బదులు నాకు మరణ నోటీసు తెచ్చావు”.
అట్లు అని కత్తితో చిలుకను నరికేసాడు.
ఆ చెట్టు చుట్టు కంప పాతియ్యమని ఆజ్ఞ ఇచ్చాడు, మరియు పట్నవాసులను అటువైపు వెళ్ళవద్దని ప్రకటించాడు.
ఒకరోజు ఒక చాకలతను జీవితంతో విసిగి ఆ పండు తిన మరణించాలని నిశ్చయించారు. అతని భార్య కొడుకు అతనితో కొట్లాడుతుండేది. ఓ రాత్రి ఆ పండును దొంగిలించి తినేశాడు. తన భార్య, కొడుకుకు గూడా ఇచ్చాడు, వారు కూడా మరణించాలని.
కానీ వారి ఆశ్చర్యానికి వారందరు యువకులైనారు. ఆ ముసలి చాకలి తను చాలావరకు వయసులో ఉన్నట్లు గ్రహించారు. ఆ వార్త అగ్నిలాగా నీటిలో వ్యాపించింది. రాజుకు కూడా వార్త అందింది. అతను తోటమాలిని పిలిపించి మొదటి పండు ఎక్కడి నుండి తెచ్చావని అడిగాడు. తోటమాలి ఆ పండును చెట్టుపై నుండి తెంపలేదు. భూమి మీద పడియున్న పండును తెచ్చాను.
అప్పుడు రాజు ఆ పండు పాము వలన విషతుల్యమైనదని గ్రహించాడు.
రాజు రంథి పడినాడు. అతను తన ప్రియమైన తోతా మరణం గురించి జాలిపడినాడు.
“నా తోతా, ఎంత బుద్ధిహీన పనిచేశాను? నీవు నాకు చాలా మంచి మిత్రుడివి. నేను నిన్ను నమ్మలేదు. నీవు నన్ను క్లిష్ట పరిస్థితులలో రక్షించావు. కాని నేను సరీగ విచారించకుండా నిన్ను చంపేశాను. నేను నిన్ను మరల ఎక్కడ చూడగలుగుతా?” ఆ రాజు చాలా దుఃఖించాడు. అతను గుండె బలిగినాడు.
అప్పటి నుండి అతను ఒక శాసనం తీశాడు. ఆ శాసనం “పాలకులు ఎవరిని కూడా బాగా విచారించకుండా శిక్షించవద్దు. దూషుడు అని నిర్ణయమైన తరువాతే శిక్షించాలి”.
మూలం : Bed time stories the wise Parrot
